بِسمِ اللهِ وَ بِاللهِ
وَ فِی سَبِیلِ الله وَ الحَمدُ للهِ
وَ الصَلَوةُ عَلَی رَسُولِ اللهِ وَ عَلَی آلِهِ آلِ اللهِ
وَ أفضَلُ التَّحِیاتِ عَلَی بَقِیةِ اللهِ وَ اللَّعنُ الدَّائِمُ عَلَی أعدَاءِ اللهِ
مُرتَقِباً لأمرِ اللهِ وَ مُرتَجِیاً لِفَضلِ اللهِ، وَ عَلَی المِنهَاجِیّینَ وَ المِنهَاجِیّاتِ سَلامُ اللهِ [1]
یکی از گناهانی که زشتی آن ریخته و جزء زندگی روزمرّه‌ی ما شده، گوش دادن به موسیقی و نواختن آن است. موسیقی همچون خون در رگ‌های انسان امروزی، جریان دارد. گویا همه دست به دست هم داده‌اند که گوش بشر تمدن‌زده را از انواع صداهای موزون مصنوعی، پُر کنند. و انسان، در معرکه‌ی عربده‌ی سازها و ضجّه‌ی خوانندگان، بیچاره می‌شود.
مصیبت اصلی از آنجا شروع می‌گردد که عرفا و صوفیه، موسیقی را مایه‌ی تکامل روح می‌دانند و روانشناسی جدید، موسیقی را آرام‌بخش می‌شمارد و فرادرمانی، موسیقی را موجب التیام دردها و ترمیم بافت‌ها معرفی می‌کند!
این کتاب، برای بازخوانی این پدیده‌ی شوم و فراگیر، از منظر وحی، یعنی آیات قرآن کریم و روایات شیعه و عامه، نوشته شده است تا جوابی مستدل به آنانی باشد که موسیقی عرفانی را ترویج می‌کنند و آن را راهی برای رسیدن کمال و لطافت روح می‌شمارند.
بیش از صد سخن از آیات و روایات، در این مجموعه جمع‌شده که همگی، بر باطل بودن و مضر بودن موسیقی، همداستان هستند.
اگر کسی هنوز مانده باشد که قلبی زنده و جانی آگاه داشته باشد، از خواندن این کلمات نورانی و سخنان سراسر هدایت، راه را خواهد یافت و گوش و دل خود را از شنیدن موسیقی و آواز، پاک خواهد ساخت.
این کتاب، شرحی است بر یک قانون از قانون‌های برنامه‌ی تربیتی «منهاج فردوسیان». این قانون می‌گوید: «در منهاج فردوسیان، نواختن موسیقی (غنا) و گوش دادن به آن، ممنوع است». به عبارت دیگر: موسیقی مصنوعی* مطلقاً ممنوع است؛ چه نواختن و چه گوش دادن؛ چه جدید و چه سنتی؛ چه داخلی و چه خارجی؛ چه با کلام و چه بی‌کلام؛ چه با ساز شرقی و چه با ساز غربی؛ چه در جشن و چه در عزا؛ چه تکنوازی و چه گروهی؛ چه زنده و چه از وسائل صوتی و تصویری؛ چه عرفانی و چه غیر عرفانی؛ چه آرام‌بخش و چه هیجان‌آور؛ چه شاد و چه غمگین؛ چه برای ورزش‌کردن و چه برای استراحت؛ چه برای جنگ و چه برای صلح؛ چه فاخر و چه مبتذل؛ چه برای ایجاد نشاط کاری و چه برای رفع خستگی؛ بالاخره موسیقی مصنوعی*، مطلقاً ممنوع است. اما؛
منهاج فردوسیان چیست؟
«منهاج فردوسیان» برنامه‌ای است برای رسیدن به کمال واقعی و سعادت ابدی در دنیا و آخرت که از تصریحات* و واضحات* قرآن کریم و روایات معتبر شیعه‌ی اثنی‌عشری (دوازده‌امامی) جمع‌آوری شده است.
در اساس این برنامه‌ی تربیتی، از روایات کم‌اعتبار شیعه‌ی دوازده‌امامی استفاده نشده است؛ در تدوین این برنامه‌ی تربیتی، از روایات شیعیان غیر دوازده‌امامی استفاده نشده است ؛ در تنظیم این برنامه‌ی تربیتی، از روایات اهل سنت و جماعت استفاده نشده است؛ در این برنامه‌ی تربیتی، از مکاشفه‌ی عرفا استفاده نشده است؛ در این برنامه‌ی تربیتی، از ذوقیات صوفیه استفاده نشده است؛ در این برنامه‌ی تربیتی، از احساسات شاعران استفاده نشده است؛ در این برنامه‌ی تربیتی، آنچه مُد روز است و جوانان می‌پسندند، استفاده نشده است؛ در نوشتن اساس این برنامه، فقط و فقط از آیات قرآن و روایات معتبر شیعه استفاده شده است.
این برنامه‌ی تربیتی، به صورت دو مجموعه‌ی اصلی ارائه شده است. اول: مجموعه‌ای از دیدگاه‌های ناب و خالص شیعه‌ی دوازده‌امامی، دوم: مجموعه‌ای از دستورات مورد اعتماد و معتبر در قرآن کریم و روایات معصومین (علیهم‌السلام). پس کسی که بخواهد به قلّه‌های کمال در دنیا و آخرت برسد و راه روشن بندگی را پیدا کند، باید مجموعه‌ی قواعد نظری منهاج فردوسیان را مطالعه نموده و به آن معتقد شود. سپس مجموعه‌ی قوانین عملی منهاج فردوسیان را بخواند و بر طبق آن، عمل نماید.
برنامه‌ی تربیتی منهاج فردوسیان، به صورت مرحله‌بندی است و قانون‌هایش باید در ده مرحله، مراعات گردد. کسی که وارد مرحله‌ی دوم این برنامه می‌شود، در همان ابتدای ورود، باید نواختن و گوش دادن به موسیقی و آوازخوانی را برای همیشه، ترک کند.
وَ آخِرُ دَعوَانَا أَنِ الحَمدُ لِلّه رَبِّ العَالَمِین
قم مقدسه ـ حاج فردوسی
زمستان 1393 خورشیدی
…………………………………………….
[1] به نام خدا و با یاری خدا و در راه خدا [آغاز می‌کنم] و ستایش برای خداست و درود بر پیامبر خدا و بر خاندانش و برترین تحیت‌ها بر باقی‌مانده[ی پیامبران و امامان] و لعنت پیوسته بر دشمنان خدا باد. در انتظار فرمان خدا و امیدوار به فضل خدا [هستم]. و سلام خدا بر مردان و زنان منهاجی باد.