عَنْ یُونُسَ قَالَ: سَأَلْتُ الْخُرَاسَانِیَّ (عَلَیهِ‌السَّلامُ) وَ قُلْتُ: إِنَّ الْعَبَّاسِیَّ ذَکرَ أَنَّکَ تُرَخِّصُ فِی الْغِنَاءِ. فَقَالَ: «کَذَبَ الزِّنْدِیقُ مَا هَکَذَا قُلْتُ لَهُ. سَأَلَنِی عَنِ الْغِنَاءِ فَقُلْتُ لَهُ: إِنَّ رَجُلًا أَتَى أَبَا جَعْفَرٍ (عَلَیهِ‌السَّلامُ) فَسَأَلَهُ عَنِ الْغِنَاءِ فَقَالَ: یا فُلَانُ، إِذَا مَیَّزَ اللهُ بَیْنَ الْحَقِّ وَ الْبَاطِلِ فَأَنَّى یَکُونُ الْغِنَاءُ؟ فَقَالَ: مَعَ الْبَاطِلِ. فَقَالَ قَدْ حَکَمْتَ»
راوی می‌گوید به امام رضا (که سلام بر ایشان باد) عرض کردم: عباسی می‌گوید که شما اجازه‌ی نواختن و گوش دادن به آوازخوانی و موسیقی داده‌اید. فرمودند: دروغ گفته است آن زِندیق*، اینگونه به او نگفته‌ام. از من از موسیقی پرسید، گفتم مردی از امام باقر (که سلام بر ایشان باد) از موسیقی و آوازخوانی پرسید، آن حضرت فرمودند: ای فلانی، اگر خدای تعالی بین حق و باطل جدایی افکند، موسیقی کجا قرار می‌گیرد؟ آن مرد گفت: با باطل. حضرت فرمودند: درست حکم کردی.
………………………………………………
محدث کلینی، جلد 6، صفحه‌ی 431، باب الغناء؛ وسائل الشیعة، محدث عاملی، جلد 17، صفحه‌ی 306، باب تحریم سماع الغناء و الملاهی. شاهد: مرآة العقول فی شرح أخبار آل الرسول، علامه مجلسی، جلد 22، صفحه‌ی 304، حدیث 25.