عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَمْرِو بْنِ حَزْمٍ فِی حَدِیثٍ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللهِ (عَلَیهِ‌السَّلامُ) فَقَالَ: «الْغِنَاءَ، اجْتَنِبُوا الْغِنَاءَ، اجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ» فَمَا زَالَ یَقُولُ: «اجْتَنِبُوا الْغِنَاءَ، اجْتَنِبُوا» فَضَاقَ بِیَ الْمَجْلِسُ وَ عَلِمْتُ أَنَّهُ یَعْنِینِی. فَلَمَّا أَنْ خَرَجْتُ قُلْتُ لِمَوْلَاهُ مُعَتِّبٍ: وَ اللهِ مَا عَنَى غَیْرِی»
راوی می‌گوید بر امام صادق (که سلام بر ایشان باد) وارد شدم، پس فرمودند: موسیقی! از موسیقی بپرهیزید، از سخن باطل بپرهیزید. پس همواره می‌فرمودند: از غنا بپرهیزید. بپرهیزید. پس مجلس بر من تنگ شد و دانستم که منظورشان من هستم. چون بیرون آمدم به غلامشان مُعتّب گفتم: به خدا قسم جز من منظورشان نبود.
………………………………………………
امالی، شیخ طوسی، صفحه‌ی 720، مجلس یوم الجمعة الثالث و العشرین من ذی الحجة سنة سبع و خمسین و أربع مائة؛ وسائل الشیعة، محدث عاملی، جلد 17، صفحه‌ی 309، باب تحریم الغناء حتى فی القرآن و تعلیمه و أجرته. شاهد: إثبات الهداة بالنصوص و المعجزات، محدث عاملی، جلد 4، صفحه‌ی 155، الفصل الحادی‌عشر.