عَنْ نَوْفٍ الْبِکَالِی فِی حَدِیثٍ أَنَّ أمِیرَ المُؤمِنِینَ (عَلَیهِ‌السَّلَامُ) قَالَ لَهُ: «یا نَوْفُ إِنَّ دَاوُدَ (عَلَیهِ‌السَّلامُ) قَامَ فِی مِثْلِ هَذِهِ السَّاعَةِ مِنَ اللَّیلِ فَقَالَ إنَّها سَاعَةٌ لَا یَدْعُو فِیهَا عَبْدٌ إِلَّا اسْتُجِیبَ لَهُ إِلَّا أَنْ یَکُونَ عَشَّاراً أَوْ عَرِیفاً أَوْ شُرْطِیّاً أَوْ صَاحِبَ عَرْطَبَةٍ وَ هُوَ الطُّنْبُورُ أَوْ صَاحِبَ کُوبَةٍ وَ هُوَ الطَّبْلُ»
نوف بکالی در حدیثی از استاد عالی (که سلام بر ایشان باد) نقل می‌کند که حضرت فرمودند: ای نوف، همانا داوود پیامبر (که سلام بر ایشان باد) در مثل این ساعت از شب برخاست و گفت: این ساعتی است که در آن، بندهای دعا نمی‌کند مگر این که مستجاب می‌شود، مگر آن که باج‌گیر، یا خبرچین، یا دستیار ظالمان و یا اهل تنبور* و طبل* [ساز و آواز] باشد.
………………………………………………
نهج البلاغة، سید رضی (صبحی صالح)، حکمت 104؛ وسائل الشیعة، محدث عاملی، جلد 7، صفحه‌ی 78، باب استحباب الدعاء فی اللیل خصوصا لیلة الجمعة و فی یوم الجمعة. شاهد: بحار الأنوار، علامه مجلسی، جلد 66، صفحه‌ی 276، باب 37 صفات خیار العباد و أولیاء الله؛ مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، محدث نوری، جلد 13، صفحه‌ی 112، باب تحریم إتیان العراف و تصدیقه و تحریم الکهانة و القیافة.