عَنْ رَسُولِ اللهِ (صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمْ) قَالَ: «صَوْتَانِ مَلْعُونَانِ یُبْغِضُهُمَا اللهُ إِعْوَالٌ عِنْدَ مُصِیبَةٍ وَ صَوْتٌ عِنْدَ نِعْمَةٍ یَعْنِی النَّوْحَ وَ الْغِنَاءَ»
استاد اعظم (که درود و سلام خداوند بر ایشان و خاندانشان باد) فرمودند: دو صدا، لعنت‌شده [و دور از رحمت الهی] هستند، خدا آن را دشمن دارد، شیون کردن در وقت مصیبت و صدای هنگام نعمت[هایی مثل عروسی و جشن تولّد] یعنی نالیدن و آوازخوانی.
………………………………………………
دعائم الإسلام، ابن حیّون، جلد 1، صفحه‌ی 227، ذکر التعازی و الصبر و ما رخّص فیه من البکاء؛ مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، محدث نوری، جلد 2، صفحه‌ی 450، باب کراهة الصراخ بالویل و العویل و الدعاء بالذل.