عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ (عَلَیهِ‌السَّلامُ) أَنَّهُ سَأَلَ رَجُلًا مِمَّنْ یَتَّصِلُ بِهِ عَنْ حَالِهِ فَقَالَ: جُعِلْتُ فِدَاکَ مَرَّ بِی فُلَانٌ أَمْسِ فَأَخَذَ بِیَدِی وَ أَدْخَلَنِی مَنْزِلَهُ وَ عِنْدَهُ جَارِیَةٌ تَضْرِبُ وَ تُغَنِّی فَکُنْتُ عِنْدَهُ حَتَّى أَمْسَینَا. فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللهِ (عَلَیهِ‌السَّلامُ): «وَیحَکَ أَ مَا خِفْتَ أَمْرَ اللهِ أَنْ یَأْتِیَکَ وَ أَنْتَ عَلَى تِلْکَ الْحَالِ؟! إِنَّهُ مَجْلِسٌ لَا یَنْظُرُ اللهُ إِلَى أَهْلِهِ، الْغِنَاءُ أَخْبَثُ مَا خَلَقَ اللهُ، الْغِنَاءُ شَرُّ مَا خَلَقَ اللهُ، الْغِنَاءُ یُورِثُ النِّفَاقَ، الْغِنَاءُ یُورِثُ الْفَقْرَ»
مردی به امام صادق (که سلام بر ایشان باد) عرض کرد: فدایتان شوم. دیروز، فلانی بر من گذشت، پس دستم را گرفت و داخل منزلش کرد و در نزدش کنیزی بود که [موسیقی] می‌زد و می‌خواند. پس نزدش تا شب بودم. حضرت فرمودند: وای بر تو، آیا نترسیدی امر خدا در رسد [مرگت برسد] و تو در آن حال [گوش دادن به موسیقی] باشی؟! همانا آن مجلسی است که خدا به اهلش نگاه نمی‌کند. موسیقی، پلیدترین چیزی است که خدای تعالی آفریده است. موسیقی بدترین چیزی است که خدای تعالی آفریده است. موسیقی، دو رویی به ارث می‌آورد. موسیقی، فقر به ارث می‌آورد.
………………………………………………
دعائم الإسلام، ابن حیّون، جلد 2، صفحه‌ی 204، فصل ذکر الدخول بالنساء و معاشرتهن؛ مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، محدث نوری، جلد 13، صفحه‌ی 212، باب تحریم الغناء حتى فی القرآن و تعلیمه و أجرته.