حاج فردوسی

بسم الله الرحمن الرحیم

جواب سؤالات شما را به ترتیب و به اختصار می‌نویسم:

جواب: به حکم این آیه‌ی شریفه:

«یا قَوْمِ لا أَسْئَلُکمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِنْ أَجْرِیَ إِلاَّ عَلَی الَّذی فَطَرَنی‏ أَ فَلا تَعْقِلُون‏» [سوره‌ی هود، آیه‌ی 51]

ای قوم من، برای این پاداشی از شما درخواست نمی‏‌کنم. پاداش من جز بر عهده‌ی کسی که مرا آفریده است، نیست. پس آیا نمی‏‌اندیشید؟»

هیچگونه وجهی برای هدایت کردن به سوی کمال و سعادت دریافت نکرده و نمی‌کنم.

جواب: ملاقات و آشنایی و دسترسی به حاج فردوسی آسان است ولی می‌ترسم این خواهش ناشی از شخصیت زدگی باشد. ما فرهنگ غلطی داریم که در تقابل با فرهنگ ناب اسلامی است و آن، این است که به «گوینده» بیشتر از «گفته هایش» بها می‌دهیم. یعنی بیشتر شخصیت زده‌ایم تا اهل استدلال و تفکر در گفته‌ها و نوشته‌ها. اگر از شخصی خوشمان بیاید پیروش می‌شویم ولی کافی است از همان شخص یک برخورد تند ببینیم تا دلسرد و سرخورده گردیم. و این فرهنگ اشتباه، تبعات غیر قابل جبرانی به دنبال داشته و دارد.

حاج فردوسی می‌کوشد رفقایش را به سه ضلع اصلی تکامل و سعادت متوجه کند:

1. برنامه‌ای که باید بدان عمل کنند (قوانین منهاج فردوسیان)

2. استاد کامل (وجود مقدس صاحب الامر ارواحنا فداه)

3. مقام سعی (انگیزه‌ی بالایی که منهاجی را همواره در تلاش و کوشش برای مراعات قوانین نگه دارد)

هیچ امر دیگری غیر از این سه ضلع، به درد منهاجیون نمی‌خورد و توجه به آن، خالی از خطر نیست. آنچه حاج فردوسی به شدت با آن مخالف است و همواره خطرش را متذکر شده، بتهای کوچکی به نام «استاد»، «قطب»، «مرشد»، «پیر» و غیره است. لهذا به شدت از تبدیل شدن به بت پرهیز دارد.

اگر شما دوست گرامی با مطالعه‌ی کتاب منهاج فردوسیان (خصوصاً مقدمه‌اش که بیشتر جنبه‌ی علمی دارد) پی به حقانیت آن ببرید بسیار بهتر است برای شما تا این‌که با رفاقت با حاج فردوسی بخواهید به رودربایستی گرفتار گردید.

دعاگو ـ حاج فردوسی