حاج فردوسی

به نظر می‌رسد که جنابعالی (حاج فردوسی) در صدد عضوگیری به منظور تشکیل یک فرقه باشید. به بنده حق بدهید که این را بگوییم از این جهت که الان بازار فرقه‌ها به شدت داغ شده. جواب شما چیست؟ از آنجایی که بنده در مورد فرقه‌ها مطالعاتی هرچند اندک داشته‌ام، به نظرم آمد که شیوه‌ی تبلیغ شما بسیار شبیه به شگردهای تبلیغی فرقه‌های به ظاهر عرفانی اما… می‌باشد.

ظن بنده درست است؟

باسمه تعالی شأنه

برای رسیدن به جواب شما باید مقدمه‌ای را عرض کنم.

مقدمه: خیلی از کارها به خودی خود بد نیستند ولی وقتی در خدمت یک شر در می‌آیند، به عنوان مقدمه‌ی انحراف، انحراف محسوب می‌شوند.

همچنین خیلی از کارها به خودی خود خوب نیستند ولی با اضافه شدن به امر خیری به صورت یک رشد دهنده مطرح می‌گردند.

مثلاً «حرص» چیز بدی نیست ولی وقتی به دنیا اضافه می‌شود، یعنی حرص برای جمع‌آوری مال فنا شونده‌ی دنیا، امر مذمومی می‌گردد. ولی اگر همین حرص در راه درستی قرار گیرد، ممدوح است. خدای متعال، رسول معظمش را در قرآن حریص معرفی کرده ولی حریص بر هدایت مردم.

«بخل» چیز بدی نیست ولی اگر بخل در مال بی‌ارزش دنیا باشد، مذموم است. همین بخل اگر در آبرو یا دین صرف شود، امر پسندیده‌ای می‌گردد. به قول شاعر:

ما آبروی فقر و قناعت نمی‌بریم * بخل بجا به همت حاتم برابر است

همینطور «زهد» (یعنی بیزاری و روی‌گردان بودن) به خودی خود چیز ارزشمندی نیست ولی وقتی به دنیا اضافه می‌شود، یعنی رویگردانی از لذتهای زودگذر دنیا، قیمت می‌یابد. همین زهد اگر در امور اخروی و خدا و اولیائش باشد، یعنی از بهشت برین و اولیای الهی رویگردان باشیم، امر بسیار شر و ناپسندی است.

«هم پیمان شدن» به تنهایی بار مثبت یا منفی ندارد. ولی اگر گروهی برای کشتن رسول خدا یا امیرمؤمنان (علیهما السلام) هم پیمان شوند، بسیار مذموم است. در صورتی که هم پیمان شدن برای یاری رساندن به دین خدا یا ضعیفان و درماندگان، کار در خور ستایشی است.

یکی از این امور خنثی، «عضوگیری و تحزب» است. اگر عضوگیری برای یک فرقه‌ی انحرافی باشد، حتماً امر مذموم و فتنه انگیزی است. ولی اگر اجتماع دوستان الهی برای کمک رساندن به یکدیگر در پیمودن راه جهاد اکبر و اصغر باشد، ارزشمند خواهد بود. یعنی اگر جمعی از مردان و زنان سلحشور را به نام «بسیج» و «بسیجی» جمع کنیم تا در مقابل تهاجم دشمن در جهاد اصغر به یکدیگر یاری رسانند، و از دین و کیان و ناموس مسلمین دفاع کنند، کار ارزشمندی انجام داده‌ایم.

بر این اساس، نباید بر روی «عضوگیری» حساس باشیم که عضوگیری و تحزب به خودی خود، بار مثبت یا منفی ندارد؛ بلکه باید بر این تمرکز کنیم که عضوگیری به چه منظوری انجام می‌شود. اگر چنان که شما نوشته‌اید، عضوگیری برای تشکیل یک فرقه باشد، بدون شک، کاری ناپسند و لایق جلوگیری است. ولی اگر جمع شدن عده‌ای از مردان و زنان با تقوا برای یاری رساندن به یکدیگر (از طریق دعای غیابی برای برادران و خواهران منهاجی خود که اصلاً آن‌ها را ندیده‌اند و نمی‌شناسند) باشد، به یقین، ستوده و مورد رضای خدای متعال و استاد کامل حضرت صاحب الامر (ارواحنا فداه) خواهد بود.

عضویت در مجموعه‌ی رفقای منهاجی، دو تعهد به همراه دارد. یک تعهد برای منهاج فردوسیان است که متعهد می‌شود از طریق پیامک و ایمیل (یا هر وسیله‌ی ارتباط جمعی که بعدها بیاید)، همواره گرمابخش دل مجاهدین جهاد اکبر (جهاد با نفس و شیطان) باشد. تذکرهای مداوم، نقش بسیار خوبی در مقابل سیل بنیان کن شبیخون شیطان و سربازانش دارد.

تعهد دوم برای تک تک اعضا است که متعهد می‌شوند در مواقع استجابت دعا و در مشاهد مشرفه (حرم امامان و امامزادگان) و خصوصاً قنوت نماز وتر برای همه‌ی برادران و خواهران منهاجی ندیده‌ی خود در سراسر عالم، دعا و استغفار کنند. بر طبق روایات رسیده از اولیای دین، دعا کردن در پشت سر برادر مؤمن، نقش بسیار زیادی در رفع گرفتاری و برآورده شدن حاجات، هم برای دعا کننده و هم برای دعا شونده دارد.

بعد از این مقدمه در جواب جنابعالی عرض می‌کنم: ظن شما نصفش درست و نصفش اشتباه است.

این‌که در صدد تشکیل یک جبهه‌ی واحد و ارتش نیرومند هستیم، درست است. ولی این‌که برای تشکیل یک فرقه باشد، درست نیست بلکه این مجموعه برای یاری رساندن به یکدیگر در مقابل هوای نفس و وسوسه‌های شیطان ملعون، متعهد و هم پیمان می‌شوند.

اگر به قواعد نظری و قوانین عملی منهاج فردوسیان، نظری بیاندازید، اذعان خواهید نمود که اگر گروهی بر رعایت این قواعد و قوانین هم پیمان شوند، گروهی از انسان‌ها نخواهند بود بلکه لشکری از ملائکه را تشکیل خواهند داد.

در قانون 1570/9 آمده است: در منهاج فردوسیان، دوستان ایمانی زیادی برای خودشان پیدا می‌کنند.

امیدوارم جوابم گویا و قانع کننده بوده باشد.

حاج فردوسی