حاج فردوسی

سؤالی داشتم و آن این است که حاج فردوسی معتقدند و این فکر را ترویج می‌کنند که دو چیز بیشتر نداریم، یکی دنیا و یکی آخرت و کسانی که ترویج سه چیز می‌کنند، یعنی دنیا و آخرت و خدا، اشتباه می‌کنند. در حالی که در روایتی دیدم که دنیا بر اهل آخرت حرام است و آخرت بر اهل دنیا حرام است و دنیا و آخرت بر اهل الله حرام است. لطفاً نظر ایشان را در مورد این حدیث و این اشکال بیان فرمایید.

با تشکر

هو الحق المبین

همچنان که بارها عرض کرده ام، مقصد ما یا بهشت است یا جهنم و مقصود ما یا دنیاست و یا آخرت. چیزهای دیگری مثل مقام «عندیت» یا مقام «لدنی»، اعتباری ندارد و «لقاء الله» جایگاهی در مقابل بهشت و جهنم نیست بلکه یکی از نعمت‌های فردوسیان است.

اما در مورد روایتی که بدان استشهاد کرده‌اید، اولاً این روایت در منابع معتبر شیعه نیامده است. تنها منبع شیعی که این روایت را ذکر کرده، «عوالی اللئالی» (1) از ابن أبی جمهور احسائی است که به علت اتهام مؤلفش به صوفیگری، اعتبار لازم را ندارد. عبارتش این است:

قال (علیه‌السلام): «الدنیا حرام علی أهل الآخرة، و الآخرة حرام علی أهل الدنیا، و هما معاً حرامان علی أهل الله» [عوالی اللئالی، ابن أبی جمهور احسائی، جلد 4، صفحه‌ی 119]

همچنین این روایت در سه منبع دست دوم عامه نیز آمده است، بدین قرار:

ـ الجامع الصغیر، جلال الدین سیوطی، ج 1، ص 656.

ـ کنز العمال، متقی هندی، ج 3، ص 184.

ـ کشف الخفاء، عجلونی، ج 1، ص 410. (رواه الدیلمی فی الفردوس عن ابن عباس، قال المناوی فیه جبلة بن سلیمان أورده الذهبی فی الضعفاء، و قال ابن معین لیس بثقة)

ولی همانطور که در منبع سوم آمده، به علت وجود شخصی به نام «جبلة بن سلیمان» که از ضعفاست، این حدیث حتی در نزد عامه هم اعتبار ندارد.

امیدوارم با این مختصر، جواب اشکالتان را گرفته و از حیرت، رها گشته باشید.

حاج فردوسی