حاج فردوسی

در قرآن هست که بهشتیان هر چه از خدا بخواهند برایشان فراهم است. انشالله ایه دقیق رو ذکر میکنم. حال شما بر اساس اینکه چنین آیه‌ای باشد

1. اگر بهشتیان بخواهند مقامی همچون فی مقعد صدق… یا بهتر بگویم مقام فنا فی الله … آیا خدا زیر حرف خود میزند؟

2. آیا شما منکر آثار ذکریونسیه میشوید؟ بنده خودم اثارش را دیدم که چون بی اجازه و با عدد خاص بود خدا شاهد است که برایم خطر بزرگی به وجود امد … در عالم خواب و بیدار … بنده افرادی میشناسم که با اجازه استاد این اعمال را انجام میدهند حالاتی دارند ناگفتنی اما شدید به شرعیات معتقدن و …این چه جوابی دارد؟

3. به نظر شما آیا ممکن است این مسایل توحیدی از دید سید هاشم حداد باشد و شما بیخبر باشید؟

به علم یه دبستانی میگویند علم، به علم یه استاد دانشگاه هم میگویند علم. آیا نداشتن چیزی دلیل بر نبودن آن هست؟

باسمه تعالی و تقدس

با تشکر از این که سؤالاتتان را شماره زده و تفکیک شده فرستاده‌اید، عرض می‌کنم:

جواب: مقاماتی مانند «فنای فی الله» یا «عندیت» یا «لدنیّت» یا «جنت الذات» از اختراعات و برداشت‌های بی‌حساب و غیر معتبر صوفیه از قرآن کریم و برخی ادعیه است. در روایات شریفه، نام بهشت‌ها (که همان مقامات عالیه‌ی عالم آخرت است) به تفصیل بیان شده، ولی اشاره‌ای به چنین بهشت‌هایی (مقاماتی) نشده است. اگر شما ـ مانند اصحاب منهاج فردوسیان ـ قصد رسیدن به بالاترین مقام عالم هستی، یعنی «جنة الفردوس» را داشته باشید که بخواهید همنشین رسول اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) و ائمه‌ی طاهرین (علیهم السلام) باشید، و در آنجا به «لقاء الله» یعنی ملاقات تجلیّات ویژه‌ی حضرت حق برسید، نیازی به هیچ مقام و رتبه‌ای نخواهید داشت زیرا «چون که صد آمد، نود هم پیش ماست». تمام مقامات عالم آخرت (یعنی تمام بهشت ها) پایین تر از «فردوس اعلی» است. بهشت، صد درجه دارد که نام درجه‌ی صدم آن «فردوس» است. در روایت است که «سقفها عرش الرحمن» یعنی سقف بهشت فردوس، عرش (منطقه‌ی مختصه‌ی حکمرانی) خدای متعال است.

برای تصحیح دیدگاه‌تان نسبت به دو منزل پیش رو، مطالعه‌ی کتاب «بهشت و جهنم در منهاج فردوسیان» را به شما توصیه می‌نمایم.

جواب: بنده اصلاً منکر آثار ذکر یونسیه و هیچ ذکر دیگری نیستم. اساساً همه چیز عالم، آثار مخصوص به خود دارد. تمام سخن در این است که آیا این آثار، نقش مثبتی در رسیدن ما به کمال و سعادت دارد یا نه؟

ما بر طبق مبانی منهاج، معتقدیم اگر نقش مثبتی می‌داشت، باید پیامبری که برای رساندن ما به کمال و سعادت مبعوث شده و دوازده جانشین بحق ایشان، حتماً حتماً به ما دستور می‌دادند که این ذکر را به عدد خاص و در شرایط خاص و در مکان خاص، (همانطور که صوفیه می‌گویند) بگوییم تا به آنجایی که باید برسیم، برسیم. وگرنه ابلاغ رسالت و رعایت امانت نکرده‌اند. (العیاذ بالله)

شما اولین نفری نیستید که از گفتن بی رویه‌ی اذکار، ضرر کرده‌اید و آخرین هم نیستید، بخشی از مراجعه کنندگان به اینجانب را لطمه خورده‌ها از این ذکر یا اذکار دیگری تشکیل می‌دهند که به رویه‌ی صوفیه و به تعداد خاصی گفته‌اند.

توجه داشته باشید مرتاضان هندی، از ذکرهای شرک آلود خود، خیلی بیشتر از اینها آثار دیده و می‌بینند.

ضمناً «اجازه‌ی ذکر» بدعت است و در هیچ جای دین مبین اسلام نیامده و هیچ یک از فقهای بزرگوار، آن را تأیید نمی‌کنند.

برای آشنا شدن با حیله‌های صوفیه و عرفا، مطالعه‌ی کتاب «کشف الاشتباه در کجروی اصحاب خانقاه» را به شما توصیه می‌کنم.

به علم یه دبستانی میگویند علم، به علم یه استاد دانشگاه هم میگویند علم. آیا نداشتن چیزی دلیل بر نبودن آن هست؟

جواب: حتماً تا کنون به خوبی فهمیده‌اید که حاج فردوسی، هیچ علم و ادعایی ندارد و سراپا فقر، جهل و ضعف است و همه‌ی سخنانش یا آیه‌ی قرآن و یا روایات معتبر نبوی و ائمه‌ی طاهرین (علیهم السلام) است. شما بین «حاج فردوسی» و «مرحوم سید هاشم حداد» مقایسه نکنید بلکه بین «رسول اعظم و ائمه‌ی طاهرین (علیهم السلام)» و «سید هاشم حداد» مقایسه کنید. یعنی بپرسید: آیا احتمال دارد رسول اعظم (صلی‌ الله ‌علیه ‌و آله ‌و سلم) و ائمه‌ی اطهار (علیهم السلام) چیزی از حقیقت و توحید داشته باشند که «سید هاشم حداد» نداشته باشد؟ اگر احتمال دارد، منهاج فردوسیان برتر است و اگر احتمال ندارد، نظر مرحوم حداد (ره) جلوتر خواهد بود.

حاج فردوسی