حاج فردوسی

لطفاً در مورد این قسمت از مناجات خواجه عبد الله انصاری توضیح عنایت فرمایید:

«الهی گُل بهشت در چشم عارفان خار است و جوینده تو را با بهشت چه کار است؟

الهی اگر بهشت، چشم و چراغ است، بی دیدار تو درد و داغ است.

الهی بهشت بی دیدار تو زندان است و زندانی به زندان برون، نه کار کریمان است.

الهی اگر به دوزخ فرستی دعوی دار نیستم و اگر به بهشت فرمایی، بی جمال تو خریدار نیستم. مطلوب ما بر آر که جز وصال تو طلبکار نیستم.

از سرکویش اگر سوی بهشتم می‌برند * پای ننهم که در آنجا وعده دیدار نیست»

(مناجات نامه‌ی خواجه عبد الله انصاری)

«یَا مَنْ فِی الْجَنَّةِ ثَوَابُهُ یَا مَنْ فِی النَّارِ عِقَابُهُ» [البلد الأمین و الدرع الحصین، کفعمی، صفحه‌ی 406، دعاء الجوشن الکبیر]

ترجمه: ای خدایی که پاداش‌هایت در بهشت است و کیفرهایت در جهنم.

و عرض می‌کنیم:

«وَ الْجَنَّةَ وَ النَّارَ حَقٌّ وَ الْوَعْدَ وَ الْوَعِیدَ بِهِمَا» [الإحتجاج على أهل اللجاج، طبرسی، جلد ‏2، صفحه‌ی 494]

ترجمه: بهشت و جهنم، حق است و وعده و وعید به آن دو نیز حق است.

یعنی یکی از اصول اعتقادی ما، اعتقاد به بهشت و جهنم است ولی این بینوای دور افتاده از معارف اهل بیت (علیهم السلام) آن را به مسخره می‌گیرد و «وصال» می‌جوید. و خیال خامش این است که در عالم آخرت، جهنمی است برای بدکاران (که در آن عذاب می‌شوند) و بهشتی است برای خوبان (که در آن به عیش و نوش مشغولند) و محضر خاصی است برای «عارفان» که رو در روی خدای تبارک و تعالی می‌نشینند و فقط به قد و قامت و دست و پای خدا نگاه می‌کنند و لذت می‌برند!!

و بسیار شنیده‌ایم که فلان عارف و صوفی، خدای را در خواب دید و با خدای تعالی در عالم رؤیا گفتگو کرد!! خدایی که در بهشت به دنبال آدم می‌دوید و با او قایم باشک بازی می‌کرد (چنان که در صحیح بخاری آمده است)، خدایی که شب‌های جمعه به آسمان دنیا پایین می‌آید مثل پایین آمدن احمد حنبل از منبر! خدایی که در روز قیامت پاچه‌ی شلوارش را بالا می‌کشد تا مردم با دیدن ساق پایش او را بشناسند (روایت ابوهریره)

آری‌ای رفیق، هر کس دینش را از غیر مسیری که خدای تعالی مقرر داشته بگیرد، چنین مناجات‌های سخیفی از خود به یادگار خواهد گذاشت.

و الحمد لله علی الهدایة و الولایة

حاج فردوسی