با سلام و عرض ارادت
بنده کارمندی هستم که در محل کارم با تعدادی افراد کاهل نماز و روزه و …، ناچاراً هم اتاق هستم. اگر ممکن است در خصوص حدود مراوده و ارتباط بنده با آنها، توضیحی بفرمایید تا خدای نکرده از حدود الهی خارج نشوم!
************
باسمه تعالی
سلام علیکم
اولاً: قرآن کریم می‌فرماید:
«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا عَلَیْکمْ أَنْفُسَکمْ لا یَضُرُّکمْ مَنْ ضَلَّ إِذَا اهْتَدَیْتُمْ إِلَی اللَّهِ مَرْجِعُکمْ جَمیعاً فَیُنَبِّئُکمْ بِما کنْتُمْ تَعْمَلُونَ» [سوره‌ی مائده، آیه‌ی 105]
یعنی: ای کسانی که ایمان آوردهاید، به خودتان بپردازید. هر گاه شما هدایت یافتید، آن کس که گمراه شده است به شما زیانی نمیرساند. بازگشت همه شما به سوی خداست. پس شما را از آنچه انجام میدادید، آگاه خواهد کرد.
پس: تا می‌توانید سعی کنید که خودتان به قوانین منهاج فردوسیان عمل کنید. اگر تمام مردم زمین گمراه شوند ولی شما هدایت یابید، گمراهی آنان به شما ضرری نخواهد زد.
ثانیاً: قرآن کریم می‌فرماید:
«وَ ذَکرْ فَإِنَّ الذِّکری تَنْفَعُ الْمُؤْمِنینَ» [سوره‌ی ذاریات، آیه‌ی 55]
یعنی: و پند ده، که مؤمنان را پند، سود بخشد.
پس: دوستان و همکارانتان را نصیحت کنید، شاید بپذیرند و هدایت شوند.
ثالثاً: قرآن کریم می‌فرماید:
«کُنْتُمْ خَیْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ تَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکر» [سوره‌ی آل عمران، آیه‌ی 110]
یعنی: شما بهترین امتی هستید که برای مردم پدیدار شدهاید، [زیرا] به کار پسندیده فرمان میدهید، و از کار ناپسند بازمیدارید.
پس: بیش از نصیحت دوستانه، آنان را امر به خوبی‌ها و نهی از بدی‌ها کنید.
رابعاً: قرآن کریم می‌فرماید:
«اُدْعُ إِلی سَبیلِ رَبِّک بِالْحِکمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَ جادِلْهُمْ بِالَّتی هِیَ أَحْسَنُ إِنَّ رَبَّک هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبیلِهِ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدینَ» [سوره‌ی نحل، آیه‌ی 125]
یعنی: با حکمت و اندرز نیکو به راه پروردگارت دعوت کن و با آنان به [شیوهای] که نیکوتر است مجادله نمای. در حقیقت، پروردگار تو به [حال] کسی که از راه او منحرف شده داناتر، و او به [حال] راهیافتگان [نیز ] داناتر است.
پس: امر به خوبی‌ها و نهی از بدی‌ها و نصیحت هایتان باید با زیبایی و نیکویی تمام باشد، شاید در دلشان اثر کرد.
خامساً: قرآن کریم می‌فرماید:
«إِنْ أُریدُ إِلاَّ الْإِصْلاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَ ما تَوْفیقی إِلاَّ بِاللَّهِ عَلَیْهِ تَوَکلْتُ وَ إِلَیْهِ أُنیبُ» [سوره‌ی هود، آیه‌ی 88]
یعنی: من قصدی جز اصلاح [جامعه] تا آنجا که بتوانم، ندارم، و توفیق من جز به [یاری] خدا نیست. بر او توکل کردهام و به سوی او بازمیگردم.»
پس: در این راه از خدا کمک بخواهید، بر او توکل کنید و اگر موفقیتی حاصل شد، از توفیق او بدانید نه از تلاش خودتان.
امیدوارم با دقت و مطالعه‌ی مکرر این آیات، به جوابی کامل و جامع برسید. ان شاء الله
موفق باشید
حاج فردوسی