حاج فردوسی

ساعتی پیش به طور اتفاقی سایت فردوسیان را دیدم و مطالعه‌ی اجمالی آن مرا بر ان داشت تا پرسش خود را مطرح نمایم. تبعیت محض از راه روشن قرآن و روایت اهل بیت در مطلق امور راه سعادت مطلق است و در این تردیدی نیست. باور به توحید ناب و ولایت مطلقه‌ی معصومین که با هم اتحاد وجودی دارند نزد ما محرز است. آنچه همواره موجب تردید می‌شود، دوراهی‌ها در جزئیات زندگی است. بسیار می‌شود که مثلاً در برخوردها و مواقف گوناگون امور جاری زندگی هرچه انسان فکر می‌کند در این لحظه فرمان خدا چیست در می‌ماند و ناگزیر بر اساس ظن و گمان عمل می‌کند. مثلاً در واکنش به سخنان دیگران یا مثلاً در روز ماه رجب انسان روزه است و دعوت دوست ایمانی را بپذیرد و روزه را بشکند یا نه از یک طرف به شدت دوست دارد روزه را ادامه دهد و از سوی دیگر حس می‌کند نکند این روزه برای نفس باشد تا برای خدا چون روایت داریم که مستحب است روزه‌ی مستحب را با دعوت مؤمن افطار کرد.

یا اینکه وقتی در مسائل شغلی کارفرما انسان ر ا از کار اخراج می‌کند، بعضی‌ها انسان را به دفاع از حق خود که مستلزم درگیری‌ها و مشاجرات غیرضروری و اعمال شرک الود منت پذیری در برابر دیگران برای لقمه‌ای نان که مغایر با توحید عبادی است فرامی خوانند و اجتناب انسان و سکوت ادم را نوعی تنبلی می‌شمارند و قس علیهذا ده‌ها مورد جزئی که نه جزو مصادیق بارز گناه است نه واجب.

و از جمله ازدواج، آیا اگر ازدواج به جای ایجاد آرامش به دلیل نداشتن موقعیت کاری و مالی و از سوی دیگر توقعات بالای عرف جامعه باعث اضطراب و از دست رفتن حضور قلب شود باز هم مطلوب و راجح است یا مرجوح و…

با سپاس از حضور شما دوست ایمانی

باسمه تعالی و تقدّس

توجه شما را به چند نکته جلب می‌کنم:

گر مسلمانی همین است که حافظ دارد * وای اگر از پس امروز بود فردایی

راه کمال و سعادت با اعتقاد راسخ و عمل صحیح طی می‌شود نه با شعار، هیاهو و ادعا. این که نوشته‌اید: «تبعیت محض از راه روشن قرآن و روایت اهل بیت در مطلق امور … در این تردیدی نیست … نزد ما محرز است» فقط شعار است. این حقیقت را باید پذیرفت که ما خیلی شعار دهنده و ادعا کننده بار آمده‌ایم ولی در نهایت از عمل، خبری نیست.

این وعده‌ی خدای متعال است که می‌فرماید:

«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ یَجْعَلْ لَکمْ فُرْقاناً» [سوره‌ی انفال، آیه‌ی 29]

ترجمه: ای کسانی که ایمان آورده‌‏اید، اگر از خدا پروا دارید، برای شما [نیروی‏] تشخیص [حقّ از باطل‏] قرار می‏‌دهد.

اگر مرد یا زن بلندهمتی پیدا شود که اعتقاداتش را بر طبق قواعد نظری منهاج فردوسیان تصحیح کند تا بتواند مخاطب ندای «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا» گردد، سپس اعمالش را بر طبق قوانین عملی منهاج فردوسیان (حد اقل تا مرحله‌ی ششم) اصلاح کند، تا شرط «إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ» را به عمل آورده باشد، به عنایت الهی در وجود خودش قوه‌ی تشخیصی خواهد یافت که با خواندن و نوشتن به دست نمی‌آید و نشان از انجازِ وعده‌ی صدقِ الهیِ «یَجْعَلْ لَکمْ فُرْقاناً» است.

وعده‌ی خدای تعالی است که:

«الَّذینَ یَجْتَنِبُونَ کبائِرَ الْإِثْمِ وَ الْفَواحِشَ إِلاَّ اللَّمَمَ إِنَّ رَبَّک واسِعُ الْمَغْفِرَة» [سوره‌ی نجم، آیه‌ی 32]

ترجمه: همان‌ها که از گناهان بزرگ و اعمال زشت دوری می‏کنند، جز گناهان صغیره (که گاه، آلوده‌ی آن می‏‌شوند) آمرزش پروردگار تو گسترده است [و از آن گناهان کوچک و اشتباهاتشان خواهد گذشت]‏.

و باز می‌فرماید:

«إِنْ تَجْتَنِبُوا کبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُکفِّرْ عَنْکمْ سَیِّئاتِکمْ وَ نُدْخِلْکمْ مُدْخَلاً کریماً» [سوره‌ی نساء، آیه‌ی 31]

ترجمه: اگر از گناهان بزرگی که از آن نهی می‏‌شوید پرهیز کنید، گناهان کوچک شما را می‏‌پوشانیم و شما را در جایگاه خوبی وارد می‏‌سازیم.

حاج فردوسی