حاج فردوسی

سلام علیکم

اولاً: من نه استادم و نه فاضل و ارادت به این بینوا نتیجه‌ای جز خسارت و ندامت ندارد. توصیه می‌کنم تمام ارادت را به ساحت استاد حاضر و دردانه‌ی عالم هستی حضرت صاحب هذا الامر (ارواحنا فداه) تقدیم کنید تا در دنیا و آخرت کامروا و سعادتمند باشید.

ثانیاً: منظور از آن بیتی که فرموده‌اید، طعنه‌ای به خودم است که سال‌هایی از عمر بی‌بازگشت را در جستجوی حقیقت به ابراز ارادت بر آستان گدایان و کاسه‌لیسان هدر دادم. نکته‌ی آن بیت این است که: ای «حاج فردوسیِ» بیچاره که سال‌ها هر گنداب و مردابی را سرچشمه‌ی زندگانی می‌پنداشتی، آب حیات در کتاب و سنت و عترت بود و تو تشنه و سرگشته نمی‌دانستی به کدام طرف بروی. ای بی‌نوایی که مدت‌ها آواره‌ی کوچه‌های تاریک و باریک عرفان، فلسفه و علوم غریبه بودی، یار در خانه بود، یعنی خدای مهربان برایت استادی کامل و مکمّل مقرر داشته بود ولی تو در طلب استاد و پیر و مرشد! به گرد جهان می‌گشتی.