حاج فردوسی

به نظر جنابعالی ما خود را «مسلمان» یا «شیعه» معرفی کنیم بهتر است یا «منهاجی» و «اصحاب منهاج»؟

باسمه تعالی

در اصطلاح رایج، کسانی که به رسول معظم (صلی‌ الله‌ علیه‌ و آله‌ و سلّم) اقرار داشته باشند، «مسلمان»‌ نامیده می‌شوند.

مسلمانان به دو جریان کلی تقسیم می‌شوند؛ کسانی که خلافت و جانشینی بعد از رسول اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) را بر طبق نظر شورای سقیفه برای ابوبکر ثابت می‌دانند، «اهل سنت و جماعت» و کسانی که بر طبق نصب نبوی، برای حضرت امیر المؤمنین (علیه‌السلام) می‌دانند، «شیعه» نامیده می‌شوند.

«شیعه» بر اساس مرامی که در سایر جانشینان امیر المؤمنین (علیه ‌السلام) در پیش می‌گیرند به فرقه‌های دیگری مانند کیسانی، زیدی، فتحی، واقفی، اسماعیلی، اثنی‌عشری و ده‌ها عنوان دیگر تقسیم می‌شوند.

«شیعه‌ی اثنی عشری» بر اساس میزان وفاداری به متن آیات و روایات در دیدگاه‌ها و احکام عملی به دسته‌های دیگری همچون فلاسفه، عرفا، شیخیه، اخباریون، اصولیون، مکتب تفکیک و غیره تقسیم می‌شوند.

اما «منهاج فردوسیان» فقط و فقط به یک خط باریک، دقیق، نورانی و زلال از اعتقادات و احکام الهی گفته می‌شود که هیچ تقسیم‌بندی‌ای در آن راه ندارد. پس «منهاجی» مسلمانی است که شیعه است از نوع اثنی‌عشری با گرایش به آیات و روایات معتبر و به دور از گرایشات فلسفی، یونانی، عرفانی، عقل‌زدگی و مانند اینها؛ بدون این که گرفتار جمود اخباریون یا غلو شیخیه یا تساهل و تسامح عرفا یا اختراعات صوفیه باشد و پیراسته از خرافات است.

اگر شما خود را برای آشنایان با اصطلاح «منهاج فردوسیان»‌ به عنوان «منهاجی» معرفی کنید، در یک کلمه‌ی کوچک، دنیایی معرفی و قید و شرط را یکجا القاء کرده‌اید و نیازی به پسوند و پیشوندهای روشن‌کننده‌ نیست.

حاج فردوسی