سؤال: چرا بعضی افراد با مطالعه‌ی «منهاج فردوسیان»، دچار تنفّر می‌شوند؟
جواب: آنچه در منهاج فردوسیان آمده است، خالص‌ترین دیدگاه‌ها و ناب‌ترین دستورات عملی برای رساندن انسان‌های جویای کمال و سعادت به بالاترین درجات عالم هستی است. برای دریافت چنین دیدگاه‌های خالص و دستورات ناب، باید قلبی آماده و خالی از استکبار داشت. کسانی که ایمانی به منزل بعد و سرای پسین ندارند، با ملاحظه‌ی این قواعد نظری و قوانین عملی، دچار دلزدگی و وحشت شده و حالت تنفری به آنان دست می‌دهد. قرآن کریم در وصف اینان می‌فرماید: «وَإِذَا ذُکرَ اللهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِینَ لَا یؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ وَ إِذَا ذُکرَ الَّذِینَ مِن دُونِهِ إِذَا هُمْ یَسْتَبْشِرُونَ» [سوره‌ی زمر، آیه‌ی 45]
ترجمه: و چون خدا به تنهایی یاد شود، دل‌های کسانی که به آخرت ایمان ندارند منزجر میگردد و چون کسانی غیر از او یاد شوند بناگاه آنان شادمانی میکنند.
همچنین در روایتی از امام باقر (علیه‌السلام) آمده است: «إِنَّ حَدِیثَکُمْ هَذَا لَتَشْمَئِزُّ مِنْهُ قُلُوبُ الرِّجَالِ فَمَنْ أَقَرَّ بِهِ فَزِیدُوهُ وَ مَنْ أَنْکَرَهُ فَذَرُوهُ» [کافی، محدث کلینی، جلد 1، صفحه‌‌ی 370، باب التمحیص و الامتحان]
ترجمه: همانا این حدیث گفتن شما [که سخنان ما را نقل می‌کنید] دل‌های مردان از آن مشمئز می‌شود. پس کسی که به آن اقرار کرد، بیشتر برایش بگویید و کسی که آن را انکار نمود، رهایش سازید.
پس ریشه‌ی اساسی این حالت را باید در ضعف ایمان به آخرت و بهشت و جهنم جست. شاید مطالعه‌ی کتاب «بهشت و جهنم در منهاج فردوسیان» بتواند به اصلاح این حالت، کمک نماید.