حاج فردوسی

باسمه تعالی

گذشته‌ها گذشته و باید به فکر حال و آینده بود، ولی به احترام سؤالتان، مختصری عرض می‌کنم.

در طول سالیان متمادی، طیف وسیعی از کسانی که ادعای ارائه‌ی برنامه‌ی تربیتی داشتند یا احتمالش می‌رفت که برنامه‌ای داشته باشند را مورد مطالعه قرار دادم. از عرفای غیر اسلامی مانند کارلوس کاستاندا، لوبسانگ رامپا، بودا، اوشو، سای بابا گرفته تا عرفای غیر شیعی مانند مولوی رومی، محی‌الدین عربی، داوود قیصری، عمر بن فارض، تاج الدین خوارزمی، حمزه فناری، ابن ترکه، عطار نیشابوری تا عرفای شیعه مانند ملاصدرای شیرازی، سید حیدر آملی، علامه طباطبایی، پهلوانی تهرانی، حسن زاده آملی را مطالعه‌ کردم و برنامه‌های ارائه داده شده توسط اینان را در ترازوی کتاب و سنت سنجیدم که هر کدام به نحوی نقصان داشت و در مرحله‌ای از دور مقایسه و مسابقه خارج می‌شد.

پس از یک مطالعه‌ی جامع، به این نتیجه رسیدم که هیچکدام نتوانسته یا نخواسته‌اند تسلیم وحی شده و راهی که خدای متعال برای تکامل و سعادت بشر باز کرده است را نشان دهند. به این صورت بود که خودم (با استعانت از قویّ مطلق و عالم پیدا و آشکار) اقدام به ترسیم نقشه‌ی راه تکامل و ارائه‌ی آن به مشتاقان رسیدن به کمال و سعادت نمودم.

در برنامه‌ی تربیتی «منهاج فردوسیان»‌ سعی شده نقایص سایر برنامه‌ها مرتفع گردد تا «کامل‌ترین»، «جامع‌ترین»، «معتبرترین»، «مطمئن‌ترین» و «مفصل‌ترین» برنامه‌ی‌ تربیتی برای رسیدن به کمال و سعادت در «دنیا» و «آخرت» در ابعاد مختلف «فردی» و «اجتماعی» ارائه شود. (این کلمات بر طبق حساب مشخصی انتخاب گردیده و هر کدام در جای خودش اثبات شده است و برای همیشه آماده‌ی اثبات تک تک آنها هستم. ان شاء الله)

هر کس بتواند در مبارزه با «فرعون» درونش که همان سلیقه‌ورزی و ذوق‌زدگی نسبت به افراد و گرایش‌هاست، پیروز شود و تسلیم وحی گردد، اگر به شرق و غرب عالم سفر کند و کسب دانش و معرفت نماید، نهایتاً تسلیم برتری برنامه‌ی تربیتی «منهاج فردوسیان»‌ بر سایر برنامه‌های موجود خواهد شد.

نکته‌ی نهایی و بسیار مهم این که: اظهار دشمنی با «برنامه‌‌ی تربیتی منهاج فردوسیان» یا به جهت آشنا نبودن با قواعد نظری و قوانین عملی آن؛‌ و یا به دلیل وجود اشکال در نطفه است.

حاج فردوسی