سلام بر شما
توجه یک منهاجی به مواردی که در قالب شیعه نانوشته مطرح می‌شود و انجام اعمالی چون بوسیدن ضریح توسط وی، چه حکمی دارد؟ چیزی که واضح می‌باشد این است که وقتی عملی مانند بوسیدن ضریح بین مردم رایج می‌شود، به مرور زمان، آن عمل چنان جای خود را در بین مردم باز خواهد کرد که نسل‌های بعد و حتی نسل فعلی، آن را جزوی از دین خواهند شمرد. حال، سهیم بودن یک منهاجی در رایج شدن آن عمل، ظلم به دین و معصیت نیست؟
************
باسمه تعالی
سلام علیکم
توجه به آئین‌ها، موجب تضعیف دستورات دینی می‌شود. پس شایسته نیست که اصحاب منهاج فردوسیان، هیچگونه احترامی نسبت به آئین‌ها نشان دهند.
منظور از «آئین» همان چیزهایی است که در قوانین عملی منهاج فردوسیان نیامده است، همان چیزهایی که با عنوان «تشیع نانوشته» جمع‌آوری کرده‌ایم، همان مواردی که به عنوان فرق‌های منهاجی و صوفی، بیان داشته‌ایم.
آنچه مسلّم است، اگر کسی نسبت به بدعت بودن عملی، اطلاع علمی داشته باشد و با آن، مبارزه نکند، دچار لعنت الهی خواهد شد.
قَالَ رَسُولُ اللهِ (صلی الله علیه و آله و سلم): «إِذَا ظَهَرَتِ الْبِدَعُ فِی أُمَّتِی فَلْیظْهِرِ الْعَالِمُ عِلْمَهُ فَمَنْ لَمْ یفْعَلْ فَعَلَیهِ لَعْنَةُ اللهِ» [کافی، محدث کلینی، جلد 1، صفحه‌ی 54، باب البدع و الرأی و المقاییس]
ترجمه: هر گاه بدعت‌ها در امتم ظاهر شود، دانا باید دانشش را ظاهر کند. پس کسی که چنین نکند، لعنت خدا بر او باد.
یا این که فرموده‌اند:
«إِذَا ظَهَرَتِ الْبِدَعُ فَعَلَی الْعَالِمِ أَنْ یَظْهِرَ عِلْمَهُ فَإِنْ لَمْ یَفْعَلْ سُلِبَ مِنْهُ نُورُ الْإِیمَانِ» [علل الشرائع، شیخ صدوق، جلد 1، صفحه‌ی 236. باب العلة التی من أجلها قیل بالوقف علی موسی بن جعفر (علیه‌السلام)]
ترجمه: هر گاه بدعت‌ها ظاهر شود، بر داناست که دانشش را اظهار کند که اگر چنین نکند، نور ایمان از او گرفته خواهد شد.
و از سوی دیگر، اگر کسی از بدعت بودن عملی آگاه باشد و بداند که انجام دادن آن کار توسط او، تأیید آن کار است، و در عین حال، آن کار را انجام دهد، قطعاً در مستحکم کردن پایه‌های آن بدعت، سهیم است.
پس به روشنی می‌توان نتیجه گرفت که عمل به آئین‌ها (همان تشیع نانوشته)، توسط اصحاب منهاج فردوسیان، ترویج و تأیید آن است و موجب دچار شدن به لعنت خداوندگار می‌شود.
موفق باشید
حاج فردوسی