حاج فردوسی

نکته‌ی دوم: بنده با مطالعاتی که داشته‌ام، نتوانستم آقای سید صادق شیرازی را فقیه تشخیص بدهم، چه رسد به این که ایشان، مرجع تقلید باشد. پس به نظر اینجانب، تقلید از ایشان، صحیح نیست و نظرات ایشان را در رساله‌ی توضیح المسائل منهاج فردوسیان که مبنی بر احتیاط است، لحاظ نکردیم.

نکته‌ی سوم: جز مواردی که بر شمردیم، هیچ اختلاف دیگری در اصول و فروع دین، با آقای شیرازی و همفکرانشان نداریم و آنان را شیعه‌ی اثنی‌عشری می‌دانیم. البته در این آقایان، چیزی که رهبر معظم انقلاب از آن به «بصیرت» و «دشمن‌شناسی» تعبیر کردند، ندیدیم.

نکته‌ی چهارم: بنده با شخص علامه حسن زاده‌ی آملی (حفظه الله) دشمن و مخالف نیستم بلکه برخی سخنان و نظریات صوفیانه‌ی معظم له را مخالف قرآن و سنت و عترت می‌دانم. همچنین آقایان شیرازی، با تصوف مبارزه می‌کنند. لذا افکار صوفیانه‌ی علامه حسن زاده را قبول ندارند. پس در مخالفت و مبارزه با تصوف، ما و شیرزای‌ها، در یک جبهه هستیم، ولی این، به معنی قبول داشتن انحرافات جناح شیرازی‌ها نیست. اشکالاتی که در نکته‌ی اول برشمردیم، به قوت خود باقی است، گر چه از مبارزه‌ی ایشان با تصوف، استقبال می‌کنیم.

سخن آخر: راه ما از «راه فحش و لعن» که تکفیری‌های شیعه در پیش گرفته‌اند، جداست. همچنین راه ما از «راه تعریف و تمجید از افکار صوفیانه» که صوفی‌گرایان شیعه در پیش گرفته‌اند، جداست. راه ما، اعتقاد به واضحات و مسلّمات قرآن کریم و روایات معتبر ائمه‌ی طاهرین (علیهم السلام) و عمل بر طبق آن است.