سلام علیکم
در یکی از گروه‌های اجتماعی، سئوالی مطرح شده که استغفر الله مبنی برناعدالتی خداوند متعال است، به اینگونه که:
حضرت عزرائیل (علیه السلام) فشار کار زیادی دارد، هر روز جان هزاران نفر را می‌گیرد.
حضرت جبرائیل (علیه السلام) هزار و چهار صد سال است بیکار است.
و حضرت اسرافیل (علیه السلام) از ابتدای خلقت، منتظر فقط در صور دمیدن می‌باشد.
چرا اینقدر ناعادلانه کارها را بین ملائکه تقسیم نموده؟
البته مختصر جوابی را دادم ولی نمی‌دانم درست است یا خیر،جواب من اینچنین بود:
کارها و حکمت‌های خداوند با کارهای ما انسان (نماها) فرق دارد. فرشته‌ها نیز مخصوص عبادت باری تعالی آفریده شده‌اند و چنان نیست که مثلاً حضرت جبرائیل (علیه السلام) دیگر بازنشسته گردیده، و یا حضرت اسرافیل (علیه السلام) کنار صور، بیکار منتظر فرمان الهی باشد، حکمت الهی در مغز انسان‌ها نمی‌گنجد.
نمی‌دانم درست گفته‌ام یا خیر؟
متشکرم
************
باسمه تعالی
سلام علیکم
در رابطه با این مثلاً شبهه در ناعدالتی خدای تعالی، توجه شما را به چند نکته جلب می‌کنم:
نکته‌ی اول: این گونه سخنان و شبهات، از سر بیکاری و بی‌عاری است و دانستن و ندانستن جواب آن، نفع یا ضرری به اصحاب منهاج فردوسیان نمی‌زند. اصحاب منهاج فردوسیان، مردان و زنان پاک‌سرشتی هستند که راه رسیدن به بالاترین درجات عالم هستی را آموخته‌اند و شب و روز، در صدد مراعات قوانین آن می‌باشند تا به زودی و با عافیت و سلامت، قدم بر برترین قله‌های جهان آفرینش بگذارند و برای همیشه، از برترین نعمت‌ها و آرامش‌ها و آسایش‌ها، بهره‌مند شوند.
نکته‌ی دوم: جواب شما، جواب خوبی است. به این بیان که فضولی در کار خداوند، به ما انسان‌ها نیامده است. یعنی به ما اجازه نداده است که در کارهای سراسر حکمت‌آمیز او، چرا و چگونه بیاوریم و اگر دست فضولی دراز کنیم، تهی‌دست بر خواهیم گشت.
نکته‌ی سوم: وظایف این چهار فرشته‌ی بسیار بزرگ و بزرگوار الهی، همواره بوده و هست. جبرئیل امین، مأمور رساندن برنامه‌ی تربیتی است. از آغاز آمدن پدربزرگ ما حضرت آدم (علیه السلام) بر روی زمین، حضور داشته و رسم زندگی و بندگی به او می‌آموخته و هنوز هم در خدمت استاد حاضر (ارواحنا فداه) است و شاید بتوان گفت: هم اینک، وظیفه‌ی تعلیم و ابلاغ منهاج فردوسیان به مشتاقان کمال و سعادت را بر عهده دارد. اگر نا آشنایان با منهاج فردوسیان از این جمله، وحشت کنند، توجه داشته باشند که منظور از «منهاج فردوسیان» واضحات و مسلمات شیعه‌ی اثنی‌عشری است.
حضرت میکائیل، فرشته‌ی توزیع ارزاق است. از روز اول خلقت، روزی هر روزی‌خواری را به او می‌رساند و تقسیم روزی‌ها، به او سپرده شده است. هنوز هم از شیری که در پستان مادر برای شیرخوار ساخته می‌شود تا بارانی که می‌بارد و دانه‌ای که می‌روید و نانی که در تنور پخته می‌شود، حساب و کتاب و تقسیمش با این فرشته‌ی عظیم الهی است.
حضرت اسرافیل، مأمور دمیدن روح است. هر جا که جنینی به چهار ماهگی برسد، این فرشته‌ی بزرگ خداوند، روح را در او می‌دمد و او را جان می‌بخشد. گویا این جان‌بخشی، مخصوص انسان نباشد بلکه تمام جانداران، از برکت انجام وظیفه‌ی او، صاحب جان می‌شوند. البته مأموریت دمیدن روح سراسری در روز قیامت نیز از وظایف اوست.
حضرت عزرائیل، کاری مخالف با حضرت اسرافیل را بر عهده دارد، یعنی جان را می‌ستاند. پس جان انسان‌ها و تمام جانداران، توسط آن جناب یا سربازان و ایادی‌اش گرفته می‌شود. البته مأموریت میراندن سراسری در روز قیامت نیز از وظایف اوست.
با این حساب، می‌بینید که عدالت الهی، همواره برقرار است و این چهار فرشته‌ی بزرگوار، «عرش الهی» یعنی سلطنت خدای تعالی را حمل می‌کنند و خدایی خدا را به ظهور می‌رسانند. آنان همواره مشغول کارند و هیچگاه خسته و درمانده نمی‌شوند. خواب و استراحت ندارند و هیچگاه تقاضای مرخصی نمی‌کنند.
موفق باشید
حاج فردوسی