سلام علیکم
آنچه تا کنون به ما گفته‌اند، این است که با شیرینی و خرما افطار کنید ولی در یک قانون از قانون‌های منهاج فردوسیان دیدم که با آب یا آب نیم‌گرم (ولرم) افطار می‌کنند. لطفاً توضیح دهید چجوری به این نتیجه رسیدید که به جای خرما که در اسلام آمده، آب را قرار دهید. این مطلب را از کجا برداشت کرده‌اید؟
************
باسمه تعالی
سلام علیکم
چنان که بارها و بارها تأکید کرده‌ایم، برنامه‌ی تربیتی منهاج فردوسیان، مجموعه‌ای از واضحات و مسلّمات شیعه‌ی اثنی‌عشریه است. پس هر قاعده‌ی نظری یا قانون عملی‌ای که مشاهده نمودید، بدانید که ترجمه‌ی آیه یا آیاتی از قرآن کریم یا روایت یا روایاتی معتبر از ائمه‌ی طاهرین (علیهم السلام) است. لذا شایسته است قبل از مطالعه و تحقیق و راستی‌آزمایی، جبهه‌گیری نکنید و حالت تهاجمی به خود نگیرید.
اما آنچه پرسیده‌اید، تصریح چند روایت است که در منابع معتبر شیعه از امام صادق (علیه‌السلام) نقل شده است. این احادیث عبارتند از:
حدیث 1: عَنْ أَبِی عَبْدِ الله (علیه‌السلام) قَالَ: «لَوْ أَنَّ النَّاسَ تَسَحَّرُوا ثُمَّ لَمْ یفْطِرُوا إِلَّا عَلَی الْمَاءِ لَقَدَرُوا عَلَی أَنْ یصُومُوا الدَّهْرَ» [من لا یحضره الفقیه، شیخ صدوق، جلد 2، صفحه‌ی 136، باب ثواب السحور]
ترجمه: امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: اگر مردم سحری می‌خوردند و جز بر آب افطار نمی‌کردند، می‌توانستند تمام روزگار را روزه بگیرند.
حدیث 2: عَنْ أَبِی عَبْدِ الله (علیه‌السلام) قَالَ: «إِذَا أَفْطَرَ الرَّجُلُ عَلَی الْمَاءِ الْفَاتِرِ نَقَّی کَبِدَهُ وَ غَسَلَ الذُّنُوبَ مِنَ الْقَلْبِ وَ قَوَّی الْبَصَرَ وَ الْحَدَقَ» [کافی، محدث کلینی، جلد 4، صفحه‌ی 152، باب ما یستحب أن یفطر علیه]
ترجمه: امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: هر گاه مرد بر آب ولرم افطار کند، کبدش پاک می‌شود و گناهان از قلبش شسته می‌گردد و بینایی و مردمک چشمش تقویت می‌شود.
حدیث 3: عَنْ أَبِی عَبْدِ الله (علیه‌السلام) قَالَ: «الْإِفْطَارُ عَلَی الْمَاءِ یغْسِلُ الذُّنُوبَ مِنَ الْقَلْبِ» [کافی، محدث کلینی، جلد 4، صفحه‌ی 152، باب ما یستحب أن یفطر علیه]
ترجمه: امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: افطار کردن بر آب، گناهان را از قلب می‌شوید.
حدیث 4: عَنْ أَبِی عَبْدِ الله (علیه‌السلام) قَالَ: «کانَ رَسُولُ الله (صلی الله علیه و آله و سلّم) إِذَا أَفْطَرَ بَدَأَ بِحَلْوَاءَ یفْطِرُ عَلَیهَا فَإِنْ لَمْ یجِدْ فَسُکرَةٍ أَوْ تَمَرَاتٍ فَإِذَا أَعْوَزَ ذَلِک کُلُّهُ فَمَاءٍ فَاتِرٍ وَ کانَ یقُولُ ینَقِّی الْمَعِدَةَ وَ الْکبِدَ وَ یطَیبُ النَّکهَةَ وَ الْفَمَ وَ یقَوِّی الْأَضْرَاسَ وَ یقَوِّی الْحَدَقَ وَ یجْلُو النَّاظِرَ وَ یغْسِلُ الذُّنُوبَ غَسْلًا وَ یسَکنُ الْعُرُوقَ الْهَائِجَةَ وَ الْمِرَّةَ الْغَالِبَةَ وَ یقْطَعُ الْبَلْغَمَ وَ یطْفِئُ الْحَرَارَةَ عَنِ الْمَعِدَةِ وَ یذْهَبُ بِالصُّدَاعِ» [کافی، محدث کلینی، جلد 4، صفحه‌ی 153، باب ما یستحب أن یفطر علیه]
ترجمه: امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) هر گاه افطار می‌کردند، به شیرینی آغاز می‌کردند و اگر نمی‌یافتند، شکر یا خرما و اگر هیچکدام نمی‌بود، با آب ولرم افطار می‌کردند و می‌فرمودند: معده و کبد را پاکسازی می‌کند، دهان را خوشبو می‌سازد، دندان‌ها را محکم می‌نماید، مردمک را تقویت کرده و بینایی را جلا می‌بخشد، گناهان را یکباره می‌شوید. عروق به هیجان آمده و تلخه‌ی غلبه‌کرده را آرام می‌سازد، بلغم را قطع می‌کند، حرارت معده را خاموش نموده و سردرد را از بین می‌برد.
امید است با این جواب، از حالت انکار و طرد خارج شده و به حال تسلیم در برابر قواعد نظری و قوانین عملی برنامه‌ی تربیتی منهاج فردوسیان داخل گردید. ان شاء الله تعالی
موفق باشید
حاج فردوسی