سلام علیکم
١. نظر منهاج فردوسیان در مورد کیفیت نماز خواندن آیت الله بهجت چیست؟
٢. آیا بالاتر از نماز آیت الله بهجت هم وجود دارد؟
٣. آیا در سیره‌ی استادان منهاج فردوسیان چنین نمازهایی وجود دارد؟
٤. آیا منهاجی می‌تواند نمازی را به کیفیت نماز آیت الله بهجت بخواند؟
با تشکر
************
باسمه تعالی
سلام علیکم
جواب 1: کیفیت نماز را فقط خدای تعالی می‌داند و کسی که از ناحیه‌ی خدای تعالی اجازه بر دیدن سرائر داشته باشد. پس نه بنده و نه هیچ انسان غیر معصومی، نمی‌تواند ادعا کند که کیفیت نماز آن مرحوم، بالا بود یا پایین. به ادعاهای غیر قابل اثبات، گوش ندهید.
جواب 2: در صورتی می‌توانیم به این سؤال پاسخ بدهیم که بدانیم کیفیت نماز آیت الله بهجت (ره) در چه اندازه‌ای بوده است. وقتی محکی برای سنجش عیار نماز آن مرحوم نداریم و دسترسی به امام عصر (ارواحنا فداه) هم نداریم که از ایشان بپرسیم، جواب دادن به این سؤال، اشتباه است. باز هم تأکید می‌کنم به ادعاهای غیر قابل اثبات، توجه نکنید. این که فلان روحانی محترم، جوگیر شده و مثلاً بگوید: «بالاتر از نماز آیت الله بهجت از کجا بیاوریم؟» یا مثلاً «نماز فلانی، همانند نماز آیت الله بهجت است در کیفیت» ادعای غیر قابل اثبات است.
جواب 3: اگر منظورتان نحوه‌ی نماز خواندن مرحوم آیت الله فقید بهجت است که همراه با کشیدن صدا و نحوه‌ای ناله همراه بود، باید عرض کنم: چنین چیزی در روایات معتبر به ما نرسیده است. یعنی نداریم که استاد اعظم (صلی الله علیه و آله و سلّم) یا ائمه‌ی طاهرین (علیهم‌السلام) چنان با ناله و کشیدن صدا نماز بخوانند که شنونده، گمان کند که آن حضرات، گریه می‌کنند.
البته این که برخی افراد، مدعی هستند که مرحوم آیت الله بهجت (ره) در حال نماز، گریه می‌کردند را بنده به شدت، رد و انکار می‌کنم. تنها چیزی که در سال‌ها همنشینی با آن مرحوم و مشاهده‌ی ایشان از نزدیک در روضه‌های هفتگی، ندیدم، «اشک» بود. حتی گاهی اوقات، در وسط شور روضه که همه رو به غش و موت بودند، زیر چشمی به ایشان نگاه می‌کردم و ایشان را غرق در ذکر می‌دیدم، در حالی که دست بر پیشانی نهاده و سرشان را تکان می‌دادند.
جواب 4: منهاجی کسی است که بر راه روشن رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) و ائمه‌ی طاهرین (علیهم‌السلام) باشد و دستور انجام اعمال را از آن بزرگواران بگیرد نه از ذوقیات علمای اسلام. پس کسی که به دنبال انجام دادن ذوقیات علماست و مثلاً می‌خواهد در نماز، همانند مرحوم بهجت (ره) ناله بزند، نباید خود را منهاجی بداند. یادم می‌آید در زمان حیات مرحوم بهجت (ره) در مجلسی بودم و قرار شد یکی از روحانیون ذوب در بهجت، امام جماعت شود. پس چون نماز را شروع کرد، مشغول به کش و قوس صدا و پیاده کردن افکت‌های صوتی آیت الله فقید به طور دقیق گردید. از اول نماز تا آخر نماز، یا به دل خندیدم و یا به لب، و خودم را بسیار کنترل کردم که دچار قهقهه نشوم!
خداوند ما و شما را از خیالات عوامانه برهاناد و بر منهاج فردوسیان، مستحکم و مستقیم بداراد. بفضله و کرمه و هو اکرم الاکرمین و ارحم الراحمین.
موفق باشید
حاج فردوسی
مطلبی درباره حد ذکر گفتن از مرحوم آیت الله بهجت(ره) مطالعه کردم که به شرح زیر است:
«حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره: هر عمل خیری، حدی از آن مطلوب است که اگر از آن حد گذشت، ضدش حاصل می‌شود … به‌جز «ذکرالله»! چنان‌که در روایت دارد که حدی برای آن نیست! در محضر بهجت، ج۱، ص۷.» اما ابهامی که در این جمله مشاهده کردم این بخش از سخنان ایشان است: «هر عمل خیری، حدی از آن مطلوب است که اگر از آن حد گذشت، ضدش حاصل می‌شود»!!! چگونه ذکر مطلوب گفتن باعث می شود ضد آن حاصل شود؟ مثلا من ذکر شکر یا استغفار یا دیگر اذکار را بگویم و از حد و تعداد هم بگذرد این چه ضدیتی در گفتن دارد؟ بعد تا جایی که اطلاع دارم و مطالعه کردم برخی از اذکار را عرفا خودشان حد و مرز و تعداد قائل شده اند نه اینکه دستور شرع مقدس باشد.
از آنجایی که حضرتعالی از محضر آیت الله بهجت بهره بردید و ایشان را از نظر علمی و اعتقادی می شناسید منظور ایشان چه بوده است؟