بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم
١. آیا توسل به غیر از استادان منهاج فردوسیان (علیهم السلام) جایز است؟
٢. اگر جایز است به چه کسانی و چیزهایی می‌شود توسل کرد؟
با تشکر
************
باسمه تعالی
سلام علیکم
«توسل» به معنی وسیله گرفتن برای رسیدن به مقصد است. پس، سراسر زندگی موجودات زنده در این دنیا، پُر از «توسل» است؛ زیرا هر مقصدی، راهی دارد و هر راهی، وسیله‌ی مناسب با خودش را می‌طلبد.
البته یک نوع از توسل، ممنوع و مذموم است و آن، «مؤثر» دانستن وسیله به صورت استقلالی در رساندن به مقصد می‌باشد؛ زیرا رساننده‌ی اصلی به مقصد، حول و قوّه‌ی خداست که بدون وسائل و وسائط ظاهریه‌ی دنیویه، جاری نمی‌شود.
به عبارت دیگر، نباید هیچ وسیله‌ای را بدون در نظر گرفتن حول و قوّه‌ی الهی، مؤثر بدانیم؛ که اگر چنین کردیم، بت‌پرست می‌شویم؛ چه متوجه باشیم و چه متوجه نباشیم.
به عنوان مثال، هر گاه دندانتان درد بگیرد، «متوسل» به دندانپزشک می‌شوید. برای رسیدن به مطب دندانپزشک، «متوسل» به ماشین و مانند آن می‌شوید. دندانپزشک برای تسکین درد شما، «متوسل» به خالی کردن عصب دندان می‌شود. برای این کار، «متوسل» به مته‌ی مخصوص می‌شود. برای این که احساس درد شدیدتر نکنید، «متوسل» به ماده‌ی بی‌حس‌کننده می‌شود. برای خارج کردن ماده‌ی بی‌حس‌کننده، «متوسل» به سرنگ می‌شود. برای تزریق متمرکز در لثه، «متوسل» به سوزن میان‌تهی می‌شود. برای فرورفتنِ آسانِ سوزن در لثه، «متوسل» به تیز کردن سر سوزن می‌شود. شما نیز برای استخدام (= به خدمت گرفتنِ) دندانپزشک، «متوسل» به پول می‌شوید و همینطور…
بعد از این مقدمه، جواب سؤالات شما را عرض می‌کنم:
جواب 1: «توسل» به معنی عام آن، هم «ممکن» است و هم «جایز» است و هم «جاری و ساری در سراسر زندگی» است ولی توسل برای رسیدن به درجات عالیه‌ی اخروی (کمال و سعادت) در انحصار تعالیم رسیده از ثقلین می‌باشد. در فرازی از اواخر زیارت جامعه‌ی کبیره می‌فرمایند:
«اللَّهُمَّ إِنِّی لَوْ وَجَدْتُ شُفَعَاءَ أَقْرَبَ إِلَیْکَ مِنْ مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ الْأَخْیَارِ الْأَئِمَّةِ الْأَبْرَارِ لَجَعَلْتُهُمْ شُفَعَائِی»
یعنی: پروردگارا اگر شفاعت‌کنندگانی (وسیله‌هایی) نزدیک‌تر به تو از محمد و خاندان نیکوکارش، آن پیشوایان نیک، می‌یافتم، البته آنان را شفیعان (و وسیله‌ام برای رسیدن به مقصدم) قرار می‌دادم.
توجه داشته باشید که «توسل» به «توسل عام» و «توسل خاص» تقسیم می‌شود. همچنین «توسل خاص» به «توسل دنیوی» و «توسل اخروی» تقسیم می‌شود که در نسخه‌ی دوم «مفاهیم راهبردی بر مبنای منهاج فردوسیان» به تفصیل، بیان شده است و شرح آن در این مختصر، نمی‌گنجد.
جواب 2: خدای تعالی، برای هر مقصدی، راهی و برای هر راهی، وسیله‌ای قرار داده است. وهابیت ملعون، از یک سوی بام و شیعیان سرگردان، از سوی دیگر بام افتاده‌اند. نه «توسل» به معنی مطلق و عامش، بت‌پرستی و شرک است، آن گونه که وهابی‌های رجس نجس می‌پندارند و نه همه جور «توسل» به ائمه‌ی طاهرین (علیهم‌السلام) و امامزادگان، جواب می‌دهد و نتیجه‌بخش است، آن گونه که برخی شیعیان ساده‌لوح می‌پندارند.
راهِ پیدا کردن همسر، بچه‌دار شدن، پولدار شدن، یافتن شغل مناسب، خانه‌دار شدن و مانند اینها، منحصر در توسل به ائمه‌ی طاهرین (علیهم‌السلام) نیست و در بیشتر موارد، پیمودن راه طبیعی و مادی آن، بهتر و زودتر جواب می‌دهد.
ولی آن توسلی که قطعاً و حتماً، منحصر در ائمه‌ی طاهرین (علیهم‌السلام) است، توسل به برنامه‌ی تربیتی آنان است که ما آن را «منهاج فردوسیان» نامیده‌ایم. به عبارت ساده، هیچ راهی برای رسیدن به کمال و سعادت نیست جز چنگ زدن به دامان تعالیم ثقلین، یعنی قرآن و عترت طاهره (علیهم‌السلام) ولی برای رسیدن به پول و فرزند و خانه و مانند اینها، راه‌های دیگری نیز وجود دارد.
در پایان، لازم به ذکر است که بحث توسل، زوایای مختلفی دارد، ولی معمولاً ناظر به اشکالات وهابیت خبیث بررسی می‌گردد، لذا به حقیقت مطلب پرداخته نمی‌شود و اصل «توسل»، بدون جانبداری‌های حزبی و سیاسی، بیان نمی‌شود.
موفق باشید
حاج فردوسی