حاج فردوسی

دو سؤال داشتم که ذهنم را خیلی درگیر کرده است:

1. آیا کسی که صورتش را تیغ می‌زند یا اصلاً صدق ریش نمی‌کند با اینکه الان عرف جامعه شده است و ریش تراشیدن، یک گناه علنی به حساب می‌آید و دیگر واجباتش مانند نماز، روزه، صله‌ی رحم و غیره انجام می‌دهد، آیا این فرد با این گناهش به جهنم می‌رود؟ من از خودش که پرسیدم، می‌گفت عقل من هیچوقت قبول نمی‌کند که خدا به خاطر ریش تراشیدنم مرا دوست نداشته باشد یا مرا به جهنم ببرد.

2. آیا مؤمنی که مثلاً ریش گذاشته و واجباتش را به نحو احسن انجام می‌دهد، بعد از مدتی که در عبادتش یا واجباتش سرد و کم میل می‌شود، به خودش بگوید مردم مرا به مؤمن می‌شناسند، حداقل ریشم را بتراشم تا دیگر مرا نشناسند به مؤمنی، آیا این کار درست است؟

باسمه تعالی

جواب 1: گناهان، در یک درجه از آثار شوم دنیوی و عقاب اخروی نیستند. به عبارت ساده، بعضی گناهان، خیلی آثار بدی در دنیا و آخرت دارند ولی برخی گناهان، اینطور نیستند. برخی گناهان، فقط به خاطر نهی قرآن کریم یا پیامبر خدا یا ائمه‌ی طاهرین (علیهم‌السلام)، گناه شمرده می‌شود ولی برای برخی گناهان، عقاب‌ها و عذاب‌های سنگین نیز بیان شده است. تراشیدن ریش، به اجماع فقهای عظام، حرام یا در حدّ حرام است ولی برایش عذاب سنگین جهنم بیان نشده است. پس کسی که ریشش را یک بار بتراشد، جهنمی نخواهد شد، هر چند مخالفت امر مولا کرده و چوبش را در دنیا و آخرت خواهد خورد. ولی کسی که همیشه ریشش را می‌تراشد، چون اصرار بر صغیره، گناه کبیره است، بعید نیست که مشمول غضب الهی شده و گرفتار آتش جهنم گردد.

البته این امید هست که شیعیان اثنی‌عشری، به جهنم نروند، بلکه آنقدر در دنیا و هنگام مردن و در قبر و در قیامت، عذاب شوند که پاک شده و نیازی به جهنم برایشان نباشد و بتوانند مجوّز ورود به طبقه‌ی اول بهشت را پیدا کنند.

نکته‌ی عجیب این است که جمعی از انسان‌ها، منهاجی می‌شوند به امید رسیدن به فردوس اعلی یعنی درجه‌ی صدم بهشت و در کنارشان، انسان‌های دون‌همت، به وارد شدن در طبقه‌ی اول بهشت، بعد از هزاران سال عذاب و سختی در برزخ و قیامت، راضی می‌شوند و قناعت می‌کنند؛ همگی، خود را مسلمان می‌دانند ولی بلندای همتشان، اینقدر با یکدیگر متفاوت است.

حاج فردوسی