سؤال: آیا توجه زیاد به «عمل» در منهاج فردوسیان، توهین به شفاعت نیست؟
تفصیل سؤال: سالیانی است که سخنرانان مذهبی و مدّاحان، ما را دلخوش به شفاعت می‌کنند. اکنون اگر منهاجی شده و اعتقادات سالم و اعمال صالح انجام دهیم، جایی برای شفاعت نمی‌ماند. آیا این کار، به نحوی توهین به مقام شفاعت اهل بیت (علیهم‌السلام) نیست؟
جواب: اصل شفاعت، ثابت و مسلم است و اعتقاد به آن، از اصول اعتقادی منهاج فردوسیان است؛ ولی قبول شفاعت، به معنی باقی‌ماندن بر اعتقادات نادرست و انجام معصیت، تا آخرین لحظات عمر نیست.
از سویی، در قرآن کریم و معارف اسلامی، ایمان و عمل صالح، دو رکن ترقی و تکامل برشمرده شده و از سوی دیگر، موفق‌ترین شفاعت‌کننده، توبه معرفی شده است؛ یعنی بازگشت از اعتقادات ناسالم و اعمال نادرست.
امیر المؤمنین (علیه‌السلام) فرمودند:
«لا شَفیعَ اَنْجَحُ مِنَ التَّوْبَةِ» [نهج البلاغه، کلمات قصار، کلمه‌ی 371]
ترجمه: شفاعت کننده‌ای موفق‌تر از توبه نیست.
یا همان حضرت در مورد شفاعت عمل صالح فرمودند:
«شَافِعُ الْخَلْقِ الْعَمَلُ بِالْحَقِّ وَ لُزُومُ الصِّدْقِ» [عیون الحکم و المواعظ، لیثی، صفحه‌ی 297، الفصل الثالث باللفظ المطلق]
ترجمه: شفیع مردم، عمل به حق و همراهی با راستی است.
پس نه تنها توبه، محاسبه و دقت در اعمال، منافاتی با بحث شفاعت ندارد، بلکه خودِ «توبه» و «عمل صالح»، از شفیعان محشر هستند و راه را برای رسیدن به قلّه‌های کمال و سعادت، هموار می‌سازند.
نکته‌ی دیگر، این است که شفاعت حقیقی، در همین دنیا انجام می‌شود و نتیجه‌اش، علاقه‌مند شدن قلب به اعتقادات سالم (قواعد نظری منهاج فردوسیان) و انجام دادن اعمال صالح (قوانین عملی منهاج فردوسیان) است. هر گاه کسی در دنیا، مشمول شفاعت واقعی شود، در آخرت نیز از باطن همان شفاعت، بهره‌مند خواهد گردید.