سؤال: چرا منهاج فردوسیان، منهاجی را از علوم روز و اوضاع پیرامونش آگاه نمی‌سازد؟
جواب: نظام تربیتی، بنا ندارد تمام شؤون علمی را پوشش دهد و جای رسانه را بگیرد. این در حالی است که بسیاری از اخبار و علومی که در اطراف ما جابجا می‌شود، ارزش شنیدن و گفتن ندارد و توجه کردن به آن‌ها، تباه کردن عمر شریف و فرصت‌سوزی در راه رسیدن به کمال و سعادت است. همچنین بسیاری از دانش‌ها و دانستنی‌هایی که در عصر انفجار اطلاعات به سوی انسان هجوم آورده، برای سرگرم کردن اوست و نتیجه‌ای جز فرو رفتن در غفلت‌های متراکم و بازماندن از درجات عالیه ندارد.
در مقابلِ اطلاعات بی‌ارزش دنیای رسانه، عمل به این نظام تربیتی، منهاجی را به حقایق جهان آگاه می‌سازد. یعنی او را با جنبه‌ها و زاویه‌هایی از دنیا و اهل دنیا آشنا می‌سازد که فایده‌ی تربیتی دارد و موجب می‌شود تا دردها و دواهای این دنیا را به نیکی بشناسد.
قرآن کریم، این وعده را به صراحت بیان می‌کند، می‌فرماید:
«یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُواْ إَن تَتَّقُواْ اللّهَ یَجْعَل لَّکُمْ فُرْقَانًا» [کافی، محدث کلینی، جلد 2، صفحه‌ی 16، باب الإخلاص]
ترجمه: ای کسانی که ایمان آوردهاید اگر از خدا پروا دارید برای شما [نیروی] تشخیص [حق از باطل] قرار می‌دهد.
همچنین امام باقر (علیه‌السلام) فرمودند:
«مَا أَخْلَصَ الْعَبْدُ الْإِیمَانَ بِاللهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَرْبَعِینَ یَوْماً ـ أَوْ قَالَ ـ مَا أَجْمَلَ عَبْدٌ ذِکْرَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَرْبَعِینَ یَوْماً إِلَّا زَهَّدَهُ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِی الدُّنْیَا وَ بَصَّرَهُ دَاءَهَا وَ دَوَاءَهَا فَأَثْبَتَ الْحِکْمَةَ فِی قَلْبِهِ وَ أَنْطَقَ بِهَا لِسَانَهُ» [سوره‌ی انفال، آیه‌ی 29]
ترجمه: بنده‌ای نیست که چهل روز ایمانش به خدای عز و جل را خالص گرداند یا فرمودند: بنده‌ای یاد خدای عز و جل را چهل روز، زیبا بجا نمی‌آورد مگر این که خدای عز و جل، او را بی‌رغبت در دنیا می‌گرداند و او را به درد آن و دوای آن، بینا می‌سازد، پس حکمت را در قلبش ثابت نموده و زبانش را با آن گویا می‌سازد.
یا امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند:
«مَنْ زَهِدَ فِی الدُّنْیَا أَثْبَتَ اللهُ الْحِکْمَةَ فِی قَلْبِهِ وَ أَنْطَقَ بِهَا لِسَانَهُ وَ بَصَّرَهُ عُیُوبَ الدُّنْیَا دَاءَهَا وَ دَوَاءَهَا وَ أَخْرَجَهُ مِنَ الدُّنْیَا سَالِماً إِلَی دَارِ السَّلَامِ» [کافی، محدث کلینی، جلد 2، صفحه‌ی 128، باب ذم الدنیا و الزهد فیها]
ترجمه: کسی که بی‌رغبت در دنیا باشد، خدای تعالی حکمت را در قلبش پابرجا نموده و زبانش را به آن گویا می‌سازد و بینایی عیب‌های دنیا، دردهای آن و دوای آن را به او می‌دهد و او را از دنیا، با سلامت به بهشت، بیرون می‌برد.
پس با این حساب، معتقد شدن و عمل کردن به منهاج فردوسیان، منهاجی را به صورتی بسیار عمیق با دنیای پیرامونش آشنا می‌سازد.