گاهی این پذیرش قلبی، با مجالست حضوری حاصل می‌شود؛ گاهی از طریق خواندن کلمات و نصایح مکتوب، حاصل می‌شود؛ گاهی از طریق شنیدن صدا و دیدن تصویر حاصل می‌شود. تمام اینها، مجالست محسوب می‌گردد و همان ثمرات و برکات را دارد. به قول شاعر:
هرگز حدیث حاضرِ غائب شنیده‌ای * من در میان جمع و دلم جای دیگر است
پس اصل این است که چه کسی در قلب و خیالتان باشد، با همو همنشین هستید. گاهی انسان با شغلش همنشین است، گاهی با مشکل علمی‌اش، گاهی با مقامش، گاهی با مشکل مادی‌اش، گاهی با بیماری جسمی‌اش و همینطور. لذا اگر می‌خواهیدبا خوبان همنشین باشید ـ و «خوبان» به طور مطلق از نظر ما، استاد اعظم (صلی الله علیه و آله و سلّم) و استادان معظم منهاج فردوسیان (علیهم‌السلام) هستند ـ باید با فرمایشاتشان انس بگیرید؛ یعنی اگر مثلاً فضای خیال را از یاد و توجه به حضرت استاد حاضر (ارواحنافداه) پر کنید، همنشین ایشان محسوب خواهید شد. ان شاء الله