سلام بر شما
در عکس‌نوشته‌ای که در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده، چنین نوشته شده است: حضرت آیت الله مجتهدی تهرانی (رحمة الله علیه): «این را یادگاری از من داشته باشید، اقامه که می‌گویید، قبل از گفتن الله اکبر، یک سلام به امام حسین (علیه‌السلام) بدهید. این نمازتان خیلی عالی می‌شود. صلی الله علیک یا اباعبد الله یا السلام علیک یا اباعبد الله» (بدیع الحکمه، 20/34)
لطفاً جایگاه سلام دادن بر امام حسین (علیه‌السلام) قبل از نماز را بر مبنای منهاج فردوسیان، روشن فرمایید.
************
باسمه تعالی
سلام علیکم
کسی می‌تواند ادعا کند که انجام فلان کار، موجب می‌شود که «نمازتان خیلی عالی می‌شود» که اتصال به وحی داشته باشد. پیامبر، از طریق فرشته‌ی وحی، متصل به وحی است و علوم غیبی و برنامه‌ی زندگی بشر را از جانب خدای تعالی دریافت می‌نماید. امام معصوم، از طریق علم وراثتی به پیامبر وصل است. به عبارت دیگر، وقتی استاد اعظم (صلی الله علیه و آله و سلّم) مطلبی می‌فرمودند، با تکیه بر علوم و معارفی بود که جبرئیل امین (علیه‌السلام) بر ایشان نازل می‌کرد. ائمه‌ی طاهرین (علیهم‌السلام) نیز تمام مطالب و معارفشان را به صورت میراث مکتوب و شفاهی و نوری از امام قبل از خود دریافت کرده‌اند تا می‌رسد به امیر المؤمنین (علیه‌السلام) و آن حضرت نیز تمام علمشان را از استاد اعظم (صلی الله علیه و آله و سلّم) دریافت کرده‌اند و با واسطه‌ی پیامبر خدا، به وحی متصل هستند.
مثلاً وقتی امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: عطر زدن موجب می‌شود ثواب نماز، هفتاد برابر شود، بر طبق اعتقادات ما، این مطلب از پدرشان از پدربزرگشان از پدر پدربزرگشان تا می‌رسد به رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) و از جبرئیل و خدای تعالی است. در روایت شریف آمده است:
عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ عَبْدِ الْعَزِیزِ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ وَ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ وَ غَیْرِهِ قَالُوا سَمِعْنَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه‌السلام) یَقُولُ: «حَدِیثِی حَدِیثُ أَبِی وَ حَدِیثُ أَبِی حَدِیثُ جَدِّی وَ حَدِیثُ جَدِّی حَدِیثُ الْحُسَیْنِ وَ حَدِیثُ الْحُسَیْنِ حَدِیثُ الْحَسَنِ وَ حَدِیثُ الْحَسَنِ حَدِیثُ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (علیه‌السلام) وَ حَدِیثُ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ حَدِیثُ رَسُولِ اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) وَ حَدِیثُ رَسُولِ اللَّهِ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ». [کافی، محدث کلینی، جلد 1، صفحه‌ی 53، بَابُ رِوَایَةِ الْکُتُبِ وَ الْحَدِیثِ وَ فَضْلِ الْکِتَابَةِ وَ التَّمَسُّکِ بِالْکُتُبِ]
ترجمه: جمعی از اصحاب گفتند: از امام صادق (علیه‌السلام) شنیدیم که فرمودند: حدیث من، حدیث پدرم است و حدیث پدرم، حدیث پدربزرگم است و حدیث پدربزرگم، حدیث حسین (علیه‌السلام) و حدیث حسین (علیه‌السلام)، حدیث حسن (علیه‌السلام) و حدیث حسن (علیه‌السلام)، حدیث امیر المؤمنین (علیه‌السلام) و حدیث امیر المؤمنین (علیه‌السلام)، حدیث رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) و حدیث رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم)، سخن خدای عز و جل است.
در مرام منهاجی ما، کسی که در غیر این سلسله‌ی نورانی قرار داشته باشد و ادعا کند که انجام فلان کار یا ترک فلان کار، موجب عالی شدن نماز یا سایر اعمال عبادی می‌گردد، قابل اعتنا و اعتماد نیست. چگونه کسی که اطلاعی از پشت پرده‌ی عالم هستی ندارد، می‌تواند رابطه‌ی اعمال را کشف کرده و از تأثیر و تأثّرات آن خبر دهد؟!
این عمل، یعنی چسباندن چیزهایی که از دین نیست به دین، همان «دین‌تراشی» است که بارها اصحاب منهاج فردوسیان را از کسانی که گرفتار بیماری «دین‌تراشی» هستند، برحذر داشته‌ایم. البته لازم به ذکر است که این کار، «دین‌تراشی» هست ولی شخص محترمی مانند مرحوم مجتهدی (ره) «دین‌تراش» خطاب نمی‌شود؛ زیرا «دین‌تراش» به کسی می‌گویند که دینی را از پایه بسازد و به جامعه عرضه کند، مانند «علیمحمد شیرازی» و «حسینعلی نوری» (لعنة الله علیهما الی یوم القیامة) که به ترتیب، بابیت و بهائیت را اختراع کردند. به عبارت ساده، به کسی که یک سیگار می‌کشد، می‌توان گفت: «سیگار کشید» ولی نمی‌توان گفت: «سیگاری»؛ همچنین به کسی که آموزه‌ی دینی‌ای از ذوقیات خودش می‌سازد، می‌توان گفت: «در همین مورد محدود، دین‌تراشی کرد» اما نمی‌توان گفت: «فلانی دین‌تراش است». تقاضا دارم اصحاب منهاج فردوسیان، این نکته‌ی ظریف را مدّ نظر داشته باشند تا حق کسی ضایع نشود.
نتیجه‌ی کلام: این عمل، سندی در آیات و روایات ندارد، لذا سلام دادن به حضرت اباعبدالله الحسین (علیه‌السلام) قبل از نماز، اگر به قصد ورود باشد، حرام و بدعت است و اگر به قصد ورود نباشد، کاری ذوقی است و شاید برای بعضی افراد، حال خوشی در پی داشته باشد.
موفق باشید
حاج فردوسی