حاج فردوسی

فرقه جدید انحرافی

اخیرا گروهی تحت عنوان ”منهاج فردوسیان” با داعیه عرفان و رسیدن به کمال و … فعالیت خود را در فضای مجازی گسترش داده است.

سرکرده این فرقه شخصی به اسم ” حاج فردوسی” داعیه رسیدن به راه سعادت تحت همین عنوان را دارد و به جذب افراد مشغول است.

یکی از انحرافات این فرقه آن است که میگویند چون امام رضا فرموده است “بوسیدن دست دیگران مثل نماز گزاردن بر اوست، پس بوسیدن دست پدر و مادر حرام است!!”

این عقیده به تفکرات وهابیت شباهت دارد که برای تخریب اسلام ناب محمدی توسط این فرقه تبلیغ می شود و نشانگر برداشت خشک و منجمد از احادیث می باشد.

یکی از شیوه های مبارزه با اسلام و تشیع اصیل، فرقه سازی در درون جوامع اسلامی است.

مهمترین نشانه فرقه سازی، شخص‌پرستی و علم کردن یک “شخص خاص” بعنوان محوریت فرقه و بالا بردن او در حد یک ابر انسان و انسان مقدس است!

هر جا گروهی با عنوان خاص بر محوریت تقدس یک شخص دیدید، پای فرقه ای گمراه برای محو اسلام ناب در میان است.

کانال علمی تحقیقاتی بیداری شیعه

باسمه تعالی

نویسنده‌ی متن فوق، از معنی درست چند چیز بی‌اطلاع بوده است، برخی از آن چند چیز عبارتند از:

از عبارات خام فوق، مشخص است که نویسنده، اطلاع درستی از معنی درست فرقه ندارد و هر اسم جدید را فرقه می‌شمارد. عبارت پایانی وی نیز تأیید این نکته است. برای آشنایی با معنی درست فرقه از نگاه فرقه‌شناسان بزرگ دنیا، به کتاب «فرقه‌ی منهاج فردوسیان» مراجعه نمایید. در کتاب مذکور، یکصد و پانزده ملاک برای فرقه برشمرده‌ایم.

از عبارات ناپخته‌ی فوق، مشخص است که نویسنده، حتی یک کتاب از مجموعهْ کتاب‌های نظام جامع تربیتی منهاج فردوسیان را ندیده و نخوانده است. قضاوتی که از سر جهل فراگیر باشد، ارزشی ندارد و نمی‌تواند نشان‌دهنده‌ی حقیقتی یا واقعیتی باشد.

الف) باور به واضحات و مسلّمات قرآن کریم و روایات معتبر از اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام)

ب) عمل به واضحات و مسلّمات قرآن کریم و روایات معتبر از اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام)

ج) احتیاط در ناواضحات و نامسلّمات.

نقد علمی و درست، زمانی صورت می‌گیرد که پایه‌های اصلی و زیرساخت‌های دکترین منهاج فردوسیان مورد بررسی منصفانه و عالمانه قرار گیرد.

انحراف، راه فرعی‌ای است که از راه اصلی، به روشنی و وضوح، جدا می‌شود و برای اثباتش نیاز به آسمان و ریسمان کردن نیست. وقتی پای بیان انحرافات یک فرقه به میان می‌آید، باید ریشه‌های فاسد یک تفکر، با استناد به آیات، روایات و عقل سلیم، مورد نقد و بررسی قرار گیرد و پرداختن به سرشاخه‌های کم‌ارزش، نشان از این دارد که ناقد، اصرار دارد سخن خود را بر کرسی بنشاند و تفکر خاصی را انحرافی معرفی کند.

اگر اختلاف فتاوا در میان فقهای عظام را بررسی کنید، خواهید دید از این دست اختلافات در فروعات، بسیار فراوان است. احکام زیادی در فقه وجود دارد که فقها در حرمت یا کراهت و نیز در وجوب یا استحباب آن اختلاف دارند و مخالف یکدیگر فتوا داده‌اند. پس یک مسئله‌ی فرعی فقهی اگر به سلیقه‌ی یک نفر نبود، نباید حکم کند که تفکر مقابل، انحراف دارد.

چنان که گذشت، نظام جامع تربیتی منهاج فردوسیان مبنی بر واضحات و مسلّمات قرآن کریم و روایات معتبر از اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) است. روایاتی که در باره‌ی بوسیدن دست وارد شده، حاکی از این است که در تشیّع خالص، بوسیدن دست، جز دست پیامبر یا جانشین پیامبر، نهی شده است. در منهاج فردوسیان بدون این که حکم حرمت یا کراهت به آن بدهند، دست جز پیامبر یا جانشین پیامبر را نمی‌بوسند. آشنایان با فقه و اصول فقه، می‌دانند که فرق بسیاری بین «فتوا به احتیاط» و «احتیاط در عمل» هست. آنچه در زمینه‌ی بوسیدن دست در منهاج فردوسیان اتفاق افتاده، «احتیاط در عمل» بدون توجه به شدت و ضعف نهی در این باره است. در منهاج فردوسیان، نمی‌گویند بوسیدن دست پدر و مادر، حرام است یا مکروه، بلکه می‌گویند از باب احتیاط، دست پدر و مادر را نمی‌بوسیم چون نهی شرعی دارد.

وهابیت، جریانی سیاسی برآمده از اسلام حنبلی است که در ظاهر، شباهت‌های فراوانی با تشیّع اثنی‌عشری دارد ولی در چند مورد اصلی، هم‌نظر با تشیّع نیست. این که قسمتی از تفکرات اسلامی (تشیّع اثنی‌عشری) با قسمتی از تفکرات اسلامی (سنی حنبلی وهابی) شباهت داشته باشد، چیز عجیبی نیست و نشانه‌ی انحراف نخواهد بود.

محقق فهیم می‌داند که هر عقیده و عمل را باید بر قرآن کریم و روایات معتبر معصومین (علیهم السلام) عرضه کند و شباهت و عدم شباهتش را با ثقلین بسنجد نه با یک جریان سیاسی سنی که خیلی از سنی‌ها نیز آن را قبول ندارند.

این نحوه مقایسه کردن، اصرار بر منحرف جلوه دادن است و اعتباری ندارد. وقتی قلم به دست کسی باشد که اصرار دارد طرف مقابلش را به هر قیمتی منحرف معرفی کند، مجبور می‌شود به چنین مقایسه‌ها و استدلال‌هایی دست بزند.

نویسنده‌ی متن فوق، معنی درست تخریب اسلام ناب محمدی را نمی‌دانسته به دلیل این که حکم به «حرام بودن بوسیدن دست پدر و مادر» را موجب تخریب اسلام ناب محمدی فرض کرده است. اسلام ناب محمدی با فرض این که بوسیدن دست پدر و مادر «واجب» باشد و شخصی آن را «حرام» بداند، تخریب نمی‌شود. پایه‌های اسلام ناب محمدی محکم‌تر از اینهاست و هیچ قدرتی نمی‌تواند آن را تخریب کند. این در حالی است که توضیح دادیم در منهاج فردوسیان، بوسیدن دست پدر و مادر را در عمل ترک می‌کنند ولی فتوا به «حرام بودن» بوسیدن نمی‌دهند و «حرام بودن بوسیدن دست پدر و مادر در منهاج فردوسیان» از ساخته‌های ذهن نویسنده است.

نویسنده اطلاع دقیقی از برداشت خشک و منجمد از احادیث نداشته است. او نمی‌دانسته است که در نظام جامع تربیتی منهاج فردوسیان، «برداشت» جایی ندارد و تماماً «تصریحات» آیات و روایات معتبر است. وقتی در متن روایت معتبر آمده است: «سر و دست هیچکس جز رسول خدا یا کسی که اراده‌ی رسول خدا از او می‌شود، بوسیده نمی‌شود» جایی برای برداشت نمی‌ماند. برداشت یعنی این که آیه یا روایت، چیزی بگوید و با توجه به برخی مقدمات و مصالح، چیز دیگری از آن برداشت شود. وقتی تصریح روایت بر نهی از بوسیدن دست هر شخصی جز پیامبر و جانشین پیامبر است، «برداشت» معنی ندارد؛ چه رسد به «برداشت خشک و منجمد».

شخص‌پرستی در جایی اتفاق می‌افتد که شخصی غیرمعصوم، دیدگاه یا دستور عملی‌ای را از غیر وحی بیاورد و مردم را دعوت به آن عقیده یا عمل نماید. دعوت به آئین‌های بشری برای رسیدن به کمال و سعادت ابدی، اساس شخص‌پرستی است. زمانی که سخن گوینده‌ای را قبول کنید که از غیر مسیر وحی، می‌خواهد شما را به سرچشمه‌های حیات ابدی و کمال واقعی و سعادت جاودانی برساند، دچار شخص‌پرستی شده‌اید. اگر این جملات نویسنده، تعریض به این است که در نظام جامع تربیتی منهاج فردوسیان، «حاج فردوسی» را در حد ابرانسان و انسان مقدس بالا می‌برند، نشان از این دارد که هیچ اطلاعی از محتوای دکترین منهاج فردوسیان ندارد و غرض‌ورزانه قلم‌فرسایی کرده است. یکی از درس‌های ابتدایی در مدرسه‌ی منهاج فردوسیان، این است که باید جز پیامبر و امام را از جایگاه «ابرانسانی» و «انسان مقدس بودن» پایین آورد و سراسر قلب و ذهن را به آموزه‌های ثقلین (قرآن و عترت) اختصاص داد.

در نظام جامع تربیتی منهاج فردوسیان «ابرانسان» و «انسان مقدس»، فقط حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) و دوازده جانشین باعظمت آن حضرت (علیهم‌السلام) هستند و بقیه‌ی اهل بیت و شیعیان و موالیان، به مقداری که ایمان و عمل صالح داشته و پرهیزکاری نموده‌اند، مکرم شمرده می‌شوند.

لازم به ذکر است که این چند سطر، نه در جواب آن نویسنده‌ی بی‌اطلاع و آن متن بی‌اعتبار، بلکه برای روشن شدن پرسشگر عزیز، که از اصحاب منهاج فردوسیان است، نگاشته شد.

«وَدَّ کَثِیرٌ مِّنْ أَهْلِ الْکِتَابِ لَوْ یَرُدُّونَکُم مِّن بَعْدِ إِیمَانِکُمْ کُفَّارًا حَسَدًا مِّنْ عِندِ أَنفُسِهِم مِّن بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمُ الْحَقُّ فَاعْفُوا وَ اصْفَحُوا حَتَّىٰ یَأْتِیَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ إِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ» [سوره‌ی بقره، آیه‌ی 109]

حاج فردوسی