سلام علیکم
یک عده از بزرگان و مراجع شیعه سخن از وحدت مسلمین می‌زنند و در مقابل یک عده دیگر از بزرگان و مراجع شیعه سخن از برائت می‌زنند و تولی و تبری نیز جزء فروع دین است. حال در این شرایط و دوران غیبت و در این سردرگمی که علمای شیعه درست کرده‌اند تکلیف چیست؟ کدام یک حق می‌گویند؟ و سخن کدام یک را باید تبعیت کرد؟ و از نظر منهاج فردوسیان و دیدگاه فقهی احتیاط در این باره باید چه کرد؟
************
باسمه تعالی
سلام علیکم
سکّه‌ی «تدبیر اسلامی»، دو روی دارد؛ «وحدت» و «برائت». «وحدت» و «برائت» با یکدیگر در تنافی نیستند. «وحدت» باید با مسلمانان از مذاهب مختلف و علیه دشمن واحد صورت گیرد و «برائت» باید از اعتقادات و اعمال انحرافی و بدعت‌آلود دینی باشد.
به عبارت ساده، «شیعیان دوازده‌امامی» باید با سایر فرقه‌های شیعه مثل زیدی‌های یمن و علوی‌های سوریه متحد شوند. همچنین «شیعیان» باید با اهل سنت متحد گردند. همچنین «مسلمانان» باید با مسیحیان و یهودیانی که در ذمّه‌ی حکومت اسلامی هستند اتحاد برقرار نمایند. تمام این ائتلاف‌ها و اتحادها، باید علیه دشمنانی که قصد ریشه‌کن کردن کشور یا دین یا مذهب کرده است، باشد.
«وحدت» یک روی سکّه‌ی «تدبیر اسلامی» است. در هر زمان و بویژه زمان حساس کنونی که لشکر مدرنیته، سوار بر ماشین تکنولوژی در حال تاختن و عبور از مرزها و تصرف سرزمین‌ها و به اسارت در آوردن بدن‌ها و ارواح است، لازم است بر اساس کمترین مناسبت‌ها، ائتلاف نموده و اختلاف‌ها را به حداقل برسانیم.
«برائت» روی دیگر سکّه‌ی «تدبیر اسلامی» است. هیچگاه نباید وحدت سیاسی و اجتماعی با صاحبان اعتقادات باطله و اعمال فاسده، موجب دست کشیدن از اعتقادات صحیحه و اعمال صالحه گردد.
بحث دو روی سکّه‌ی «تدبیر اسلامی» را می‌توان منهاجیزه کرد. به این صورت که بگوییم: سکّه‌ی «تدبیر منهاجی»، دو روی دارد؛ «وحدت» و «برائت». «وحدت» و «برائت» یک منهاجی زیرک، با یکدیگر در تنافی نیستند. «وحدت» باید با غیر منهاجی‌ها و علیه دشمن مشترک صورت گیرد و «برائت» باید از اعتقادات و اعمال انحرافی و بدعت‌آلود دینی آنان باشد.
به عبارت ساده، «منهاجی» باید با شیعیان دوازده‌امامی‌ای که گرایش‌های غیرمنهاجی دارند، متحد گردند. «شیعیان دوازده‌امامی» باید با سایر فرقه‌های شیعه مثل زیدی‌های یمن و علوی‌های سوریه متحد شوند. همچنین «شیعیان» باید با اهل سنت و جماعت متحد گردند. همچنین «مسلمانان» باید با مسیحیان و یهودیانی که در ذمّه‌ی حکومت اسلامی هستند اتحاد برقرار نمایند. تمام این ائتلاف‌ها و اتحادها، باید علیه دشمنان یا به نفع سازندگی و پیشرفت باشد.
راه درست و موافق با عقل و تدبیر و احتیاط، این است که در عین پافشاری بر اعتقادات درست و اعمال صالح، با کسانی که چنین اعتقادات درست و اعمال صالحی ندارند، علیه دشمن مشترک یا برای پیشبرد اهداف مشترک، متحد گردیم.
آنان که با نقاب «برائت»، اقدام به خدشه‌دار کردن اتحاد می‌کنند، کار بسیار بدی انجام می‌دهند و مستحق ملامت هستند؛ ولی آنان که به اسم «وحدت»، دست از اعتقادات صحیحه و اعمال صالحه‌ی خود بر می‌دارند، مستحق جهنم می‌گردند.
موفق باشید
حاج فردوسی