حاج فردوسی

سلام
آیا اعمالی که حاج آقا مجتبی تهرانی در عید نوروز انجام می‌داده‌اند و در متن زیر آمده است را تأیید می‌کنید؟
به گزارش خبرگزاری فارس، حجت‌الاسلام حسین تهرانی، فرزند مرحوم آیت‌الله آقا مجتبی تهرانی اخیراً به نقل چند خاطره از پدر خود پرداخت که گویای سیره عملی این استاد اخلاق در ساعات تحویل سال شمسی است. وی در این باره می‌گوید:
حاج‌آقا مقید بودند که حتماً برای لحظه سال تحویل در مشهد مقدس باشند. چون زیارت امام رضا‌ علیه‌السلام از زیارت بقیه اهل‌بیت به‌حسب ظاهر سهل‌الوصول‌تر بود، دوست داشتند که ابتدای سال را در حرم ایشان باشند. البته بعضی سال‌ها که لحظه تحویل سال نیمه‌های شب بود، ممکن بود که به حرم نروند، ولی مقید بودند که در مشهد باشند.
ایشان همیشه قبل از تحویل سال، مقید بودند که 365 مرتبه دعای «یا مقلّب القلوب» را به‌طور کامل بخوانند و برای اینکه این دعاها تا لحظه تحویل سال تمام شود، از یک ساعت قبل از اعلام عید، شروع می‌کردند و مشغول خواندن این دعای شریف بودند.
ایشان بعد از لحظه سال تحویل مقید بودند اولین چیزی که میل می‌کنند، تربت امام حسین‌ علیه‌السلام باشد. یعنی حضرت استاد در دو روز از سال، مقید بودند که اوّلین چیزی که می‌خورند، تربت امام حسین(ع) باشد؛ یکی عید فطر بود که در ابتدای روز با تربت کربلا افطار می‌کردند و یکی هم نوروز که بعد از تحویل سال، کمی از آن را میل می‌کردند.
منبع: خبرگزاری فارس

************
باسمه تعالی

سلام علیکم
از سویی نوروز، از آئین کهن ایران است و از سوی دیگر، در لحظه‌ی تحویل سال، هیچ اتفاق خاصی در عالم هستی نمی‌افتد، بلکه خورشید، مثل همه‌ی برج‌ها، از برجی وارد برج دیگری می‌شود. لذا اهمیت دادن به خرافاتی به نام «لحظه‌ی تحویل سال»، از هر مسلمان معمولی، زشت است چه رسد به کسی که ادعای مرجعیت داشت و به عنوان بزرگ‌ترین عالم پایتخت ایران از او نام برده می‌شد.
آنچه در گزارش فرزند آن مرحوم آمده، جز انحراف شخصی و کج‌سلیقگی آن مرحوم، نام دیگری ندارد؛ بدعت‌ها و خرافاتی که هیچ ریشه‌ای در دین ندارد. این گونه حرکات سلیقگی و نشر دادن آن، مایه‌ی افزودن حیرت بر حیرت در نزد عوام مردم است.
از سویی، مرحوم حاج آقا مجتبای تهرانی (ره) را عالم و مجتهد و مرجع تقلید معرفی می‌کنند و از سوی دیگر،‌ کارهایی مثل حضور در مشهد یا حرم یا خوردن تربت یا خواندن فلان دعای بی‌سند به تعداد روزهای سال شمسی را به ایشان منسوب می‌نمایند. نتیجه‌اش این است که مردم عوام، خیال کنند که این کارها، از دین است و آنان نیز به انجام آن، رغبت دینی نشان دهند.
آگاه باشید که موارد فوق، که توسط پسرشان به ایشان منسوب شده، از دین نیست و اگر واقعاً آن مرحوم، چنین کارهایی انجام می‌داده، همه‌اش از سلیقه‌ی شخصی و علاقه‌ی قلبی به آئین‌های کهن و باستانی بوده و رد و اثری از آن در قرآن کریم و روایات اهل بیت طاهرین (علیهم السلام) نیست.

موفق باشید
حاج فردوسی