سؤال: «منهاج فردوسیان» چه نقاط اشتراک و افتراقی با «فردوسیه» دارد؟
جواب: نخست لازم می‌دانیم توضیح کوتاهی در باره‌ی طریقت فردوسیه بدهیم. یکی از سلسله‌هایی که در سده‌ی هفتم و هشتم هجری قمری در هند گسترش یافت، طریقه‌ی کبرویه، منسوب به شیخ نجم‌الدین کبری (متوفای 618 ق) است. کبرویه در هند، به دو شاخه‌ی مهم به نام‌های «فردوسیه» و «همدانیه» تقسیم می‌شود. «فردوسیه» که نام خود را از رکن‌الدین فردوسی، از مشایخ کبرویه در هند گرفته است و نسبت روحانی آن به سیف‌الدین باخرزی، از مریدان شیخ نجم‌الدین کبری می‌رسد، توسط خواجه بدرالدین سمرقندی ایجاد گردید. پیروان این طریقه که نتوانسته بودند در دهلی جای پایی به دست آورند، در اواخـر سده‌ی هشتم هجری قمری به بهار رفتند و در آنجا پیروان بسیار یافتند. یکی از مشایخ مشهور فردوسیه، شرف‌الدین احمد یحیی مُنیَری (متوفای 782 ق) است که در گسترش نثر فارسی صوفیانه، در شبه قاره‌ی هند سهم مهمی داشت. اکنون از این طریقه و آموزه‌هایش اثری باقی نمانده است.
ولی نظام جامع تربیتی منهاج فردوسیان (که نامش برگرفته از آیات 48 سوره‌ی مائده و 107 سوره‌ی کهف است) از عنایات خداوند مهـربان در قرن حاضر است.
تفاوت اساسی این دو، در این است که نظام جامع تربیتی منهاج فردوسیان مبتنی بر واضحات و مسلّمات قرآن کریم و روایات معتبر از ائمه‌ی طاهرین (علیهم السلام) است؛ ولی پیران و پیروان طریقت مذکور، از عامه (اصحاب سقیفه) هستند و می‌کوشند به نور چراغ دشمنان اهل بیت رسول خدا (علیهم‌السلام) راه تکامل را پیدا کنند. (زهی خیال باطل)
با این توضیح، روشن می‌شود که هیچ رابطه‌ای نمی‌تواند بین این دو وجود داشته باشد و فقط، تشابه اسمی است.