امروز یک مطلب از آقای […] از اساتید عرفانی حوزه علیمه دیدم و یاد یک جلسه ای افتادم که حضوری نزدش رفتم. آن روزها یک اسم و مشهوریت عرفانی داشت و من هم مشتاق بودم تا با این شخصیت آشنا شوم و از این و آن پرسیدم تا اینکه آدرس جلساتش در خیابان صفاییه را به دست آوردم و به جلسه اش رفتم اما قبل از اینکه سخنرانی شروع شود شیخک جوانی پشت میکروفن آمد و گفت خوش آمدید و درخواستی از همه داریم و آن اینکه راضی نیستیم کسی سخنان استاد را ضبط کند و حتی کسی هم مطالب را ننویسد اما بعدا سعی می کنیم مطالب به صورت کتاب خدمتتان عرضه شود بعد گفتم پس برده و بازار گرم کن و سرباز آقا هستیم که سیاهی جمعیت شویم برای فیلم ضبط کردنش و یاد سخن یکی از علمای اخلاق افتادم که گفت همیشه قلم و کاغذ همراه داشته باشید و مسلح به این دو سلاح باشید چون ذهن گریزان است و چیزی را می شنوید فراموش می کنید و برای اینکه فراموش نکنید آن را بنویسید اما اینجا کسی حق نداشت حتی بنویسد.
و این اولین و آخرین باری بود که به جلسه این آقا رفتم و هرگز مطالبش را هم جایی نخواندم و پیگیر نشدم.
به نظرتان چنین جلساتی اصلا برای چه برگزار می شود؟ و چرا چنین تفکری بر برگزاری آن حاکم است؟ مگر قرار نیست ما علم بیشتری کسب کنیم و هدایت شده و در مسیر سلوک الی الله قرار گیرم پس این بردگی برای چیست؟
************
باسمه تعالی
سلام علیکم
مهم‌ترین دلیل برای جلساتی که در آنها اجازه‌ی ثبت و ضبط داده نمی‌شود،این است که معمولاً در اینطور جلسات، سخنانی گفته می‌شود که از نظر فقه جعفری و کلام امامیه مخدوش است یا حداقل ظاهرش با ظاهر شرع تطابق ندارد، برای این که خودشان را از تبعات احتمالی آن ایمن سازند، سعی می‌کنند رد پایی بر جای نگذارند.
موفق باشید
حاج فردوسی