حاج فردوسی

سلام علیکم

در ماه رجب روز ولادت آقا امیرالمؤمنین علیه السلام را در دهه‌های اخیر به عنوان روز پدر و مرد نام‌گذاری کرده اند که با این اقدام به نحوی اصل روز که روز ولادت امام اول شیعیان است به حاشیه رفته است و در صدر برنامه‌های این روز، روز پدر و روز مرد است و در این بین هم طوری جا افتاده که دیگران به پدر و مردها تبریک می گویند اما در این تبریک هم حتی اسمی از صاحب روز که ولادت حضرت است نیست.
هر چند بد نیست که روز پدر، روز ولادت حضرت باشد اما طوری شده که الان 13 رجب را روز پدر و مرد می دانند تا روز ولادت حضرت و این خوب نیست لذا در دکترین منهاج فردوسیان روز پدر و مرد چه جایگاهی دارد و وقتی کسی به ما مردها این روز را تبریک می گوید، ما چه عکس العملی داشته باشیم؟ خصوصا وقتی اصل روز به حاشیه رفته است و ولادت امامان را تبریک نمی گویند اما روز مرد و پدر را تبریک می گویند، ما چه بگوییم؟ و آیا لازم هست تذکر بدهیم که روز ولادت حضرت است و اگر پدر و مردی در عالم هست او مولا است نه امثال ما؟

************

باسمه تعالی

سلام علیکم
از منظر دکترین منهاج فردوسیان و مذهب زبده‌ی منهاجیه، ولادت‌ها و شهادت‌هایی که دستور شرعی دارد، از ناحیه‌ی شارع مقدس، مورد اعتنا بوده و به بقیه‌ی ولادت‌ها و شهادت‌ها، اعتنایی نشده است.

تا جایی که در خاطر دارم، تنها ولادتی که دستورالعمل عبادی دارد، ولادت استاد اعظم (صلی الله علیه و آله و سلم) و تنها شهادتی که دستور العمل عبادی دارد، شهادت حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) است.

غیر از این ولادت و شهادت، بقیه‌ی ولادت‌ها و شهادت‌ها، از آئین‌های خودساخته‌ی شیعیان اثنی عشریه، بخصوص قشر محترم منبری‌ها و مداحان است. احترام گذاشتن به ولادت و شهادت امام و امامزاده، حرام نیست ولی در دین خالص خدا نیامده است و اگر کسی به قصد دین، به آن عمل کند، مرتکب عمل به بدعت شده است.

این اصل کلی برای تمام ولادت‌ها و شهادت‌های امامان و امام‌زادگان است ولی در خصوص سیزده رجب، توجه داشته باشید که این روز، قوی‌ترین روایت برای ولادت مولاست ولی تنها روایت نیست. روزهای دیگری نیز در تاریخ ذکر شده ولی در زمان صفویه، به دستور شاه سلطان حسین صفوی، این تاریخ را برگزیدند و تاریخ‌های دیگر را مسکوت گذاشتند. عبارت خاتون آبادی در مورد این واقعه چنین است:
«فائده مهمه: و أیضا از وقایع تجدید عید مولود حضرت سیّد الأوصیاء بود. پادشاه [شاه سلطان حسین] از علماء تفتیش نمود روز تولّد حضرت أمیر المؤمنین علیه السّلام را. و چون خلافی مذکور شد از علّامى شیخ الاسلام أمیر محمّد صالح خواتون آبادى و او را اعتقاد روز هفتم شهر شعبان المعظّم بود بمقتضاى حدیثى. و قائلى معلوم نبود بجهت آن قول.
و حضرت علّامة العلمائى آقا جمال و حضرت أعلم العلماء أمیر محمّد باقر مدرّس [خاتون آبادی] هر دو را اعتقاد این بود که سیزدهم‏ رجب روز ولادت با سعادت آن حضرت است، پادشاه فرمود که ایشک آقاسی باشی همه علمای اعلام و مدرّسین و متوسّطین را اجتماع فرمودند در خانه میرزا باقر صدرخاصه و بعد از منازعات، آقا جمال و میرمحمّد باقر ـ سلّمهما الله ـ و قریب هشتاد نفر ترجیح دادند که روز ولادت آن حضرت، سیزدهم رجب است و شیخ الإسلام و پسرش محمّد حسین [تبریزی] و دامادش ملاّ عبد الکریم، هفتم شعبان را روز ولادت آن حضرت گمان کردند و هر کس اعتقاد خود را نوشته. محصّل امر مزبور، به نظر اشرف رسانید و این مجمع در شنبه، یازدهم شهر رجب، منعقد شد و پادشاه والاجاه، ترجیح مُجمع علیه داده، سیزدهم را عید قرار داد و شب تا صبح به طریق سایر اعیاد، نوبه را فرو گوفتند و آن روز را مجلس ساختند، و قول هفتم را که از قدما و متأخّرین قائلی نداشت و مستند آن، به غیر حدیثی نبود، اعتبار ننمودند، چنانچه قول به این که ولادت با سعادت، در هفتم ذی حجّه است یا در چهاردهم رمضان است نیز به غیر حدیثی دیگر، سندی نداشت و کسی اعتبار نکرده بود. پس هر سه قول در یک مرتبه است، لهذا ترجیح قول اوّل دادند و این عید از مخترعات شاه سلطان حسین بن شاه سلیمان است. نفعه الله به فی الدارین» [وقایع السنین والأعوام، سید عبدالحسین خاتون آبادی، صفحه‌ی 562]
اختراع روز پدر هم که سابقه‌ی کوتاهی دارد و به حدود سی سال پیش بر می‌گردد و چنین روزی در شرع انور، نیامده و آدابی برایش بیان نشده است.
با این حساب، از منظر مذهب منهاجیه، هر گونه توجه به سیزده رجب چه به مناسبت ولادت مولانا امیرالمؤمنین (علیه السلام) و چه به مناسبت روز مرد و روز پدر، ارزش عبادی ندارد و رساننده به کمال واقعی و سعادت ابدی نیست.
همچنین هیچ وظیفه‌ی شرعی‌ای (همانند امر به معروف یا نهی از منکر) در مقابل تبریک‌های عوام شیعه‌ی اثنی عشریه به مناسبت ولادت حضرت مولانا (علیه السلام) یا روز پدر یا روز مرد نداریم.

موفق باشید
حاج فردوسی