نام کتاب:
نام این کتاب، «کَمالُ الدّین و تَمامُ النّعْمَة» یا «اِکْمالُ الدّین و اِتْمامُ النّعمَة» است.
مؤلف کتاب:
مؤلف این کتاب، ابوجعفر محمد بن علی بن حسین بن موسی بن بابویه قمی (381 ق)، مشهور به «شیخ صدوق» است.
خلاصه‌ی محتوای کتاب:
این کتاب به موضوع غیبت و ظهور امام زمان (ارواحنا فداه) می‌پردازد. شیخ صدوق، نمونه‌های فراوانی از غیبت پیامبران الهی را آورده و به بررسی کامل امامت حضرت مهدی (علیه‌السلام)، تولد، روایات پیامبر و ائمه (علیهم‌السلام) درباره‌ی ظهور آن حضرت، کسانی که به خدمت آن حضرت رسیده‌اند و شرایط دوران ظهور ایشان پرداخته است.
بررسی‌های بیشتر:
این کتاب مجموعاً دارای ۶۲۱ روایت از ۸۸ راوی در ۶۳ باب است. برخی موضوعات مورد بحث در این ابواب عبارت‌اند از:
آفرینش حجت خدا قبل از آفرینش دیگر انسان‌ها بوده است؛ فقط خداوند حق انتخاب خلیفه و جانشین خود را دارد؛ اثبات غیبت و حکمت آن؛ جواب های ابن قبه رازی؛ غیبت حضرت نوح، صالح، ابراهیم و یوسف (علیهم‌السلام)؛ روایات اهل بیت (علیهم‌السلام) درباره‌ی غیبت؛ کسانی که امام زمان (ارواحنا فداه) را مشاهده کرده‌اند؛ نامه‌های آن حضرت؛ علامات ظهور؛ ثواب انتظار و موضوعات فراوان دیگر.
جمع‌بندی و نتیجه‌گیری:
بنا بر آنچه گذشت، کتاب کمال الدین، از منابع استجماع تأسیسی قواعد نظری و قوانین عملی منهاج فردوسیان است.