«إِنَّ المُتَّقِینَ فِی مَقَامٍ أَمِینٍ * فِی جَنَّاتٍ وَ عُیونٍ * یلْبَسُونَ مِن سُندُسٍ وَ إِسْتَبْرَقٍ مُّتَقَابِلِینَ * کذَلِک وَ زَوَّجْنَاهُم بِحُورٍ عِینٍ * یدْعُونَ فِیهَا بِکلِّ فَاکهَةٍ آمِنِینَ * لَا یذُوقُونَ فِیهَا المَوْتَ إِلَّا المَوْتَةَ الأُولَی وَ وَقَاهُمْ عَذَابَ الجَحِیمِ * فَضْلًا مِن رَبِّک ذَلِک هُوَ الفَوْزُ العَظِیمُ»
«به راستی پرهیزکاران در جایگاهی آسوده[اند]. در بوستان‌ها و کنار چشمهسارها. پرنیان نازک و دیبای ستبر میپوشند [و] برابر هم نشستهاند. [آری] چنین [خواهد بود] و آن‌‌ها را با حوریان درشتچشم همسر میگردانیم. در آنجا هر میوه‌ای را [که بخواهند] آسوده خاطر میطلبند. در آنجا جز مرگ نخستین، مرگی نخواهند چشید و [خدا] آن‌‌ها را از عذاب دوزخ نگاه میدارد. [این] بخششی است از جانب پروردگار تو. این است همان کامیابی بزرگ»
[سوره‌ی دخان، آیات 51 تا 57]