«إِنَّ المُتَّقِینَ فِی جَنَّاتٍ وَ نَعِیمٍ * فَاکهِینَ بِمَا آتَاهُمْ رَبُّهُمْ وَ وَقَاهُمْ رَبُّهُمْ عَذَابَ الجَحِیمِ * کلُوا وَ اشْرَبُوا هَنِیئًا بِمَا کنتُمْ تَعْمَلُونَ * مُتَّکئِینَ عَلَی سُرُرٍ مَّصْفُوفَةٍ وَ زَوَّجْنَاهُم بِحُورٍ عِینٍ * وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّیتُهُم بِإِیمَانٍ ألحَقْنَا بِهِمْ ذُرِّیتَهُمْ وَمَا أَلَتْنَاهُم مِّنْ عَمَلِهِم مِّن شَیءٍ کلُّ امْرِئٍ بِمَا کسَبَ رَهِینٌ * وَأَمْدَدْنَاهُم بِفَاکهَةٍ وَ لَـحْمٍ مِّمَّا یشْتَهُونَ * یتَنَازَعُونَ فِیهَا کأْسًا لَّا لَغْوٌ فِیهَا وَ لَا تَأْثِیمٌ * وَ یطُوفُ عَلَیهِمْ غِلْمَانٌ لَـهُم کأَنَّهُمْ لُؤْلُؤٌ مَّکنُونٌ * وَ أَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَی بَعْضٍ یتَسَاءَلُونَ * قَالُوا إِنَّا کنَّا قَبْلُ فِی أَهْلِنَا مُشْفِقِینَ * فَمَنَّ اللهُ عَلَینَا وَ وَقَانَا عَذَابَ السَّمُومِ * إِنَّا کنَّا مِن قَبْلُ نَدْعُوهُ إِنَّهُ هُوَ البَرُّ الرَّحِیمُ»
«پرهیزکاران در باغ‌هایی [وسیع] و [در] ناز و نعمتند. به آنچه پروردگارشان به آنان داده، دلشادند و پروردگارشان آن‌‌ها را از عذاب دوزخ مصون داشته است. [به آنان گویند:] به [پاداش] آنچه به جای میآوردید، بخورید و بنوشید، گوارایتان باد.
بر تخت‌هایی ردیف هم تکیه زدهاند و حوران درشتچشم را همسر آنان گرداندهایم. و کسانی که گرویده و فرزندانشان آن‌‌ها را در ایمان پیروی کردهاند، فرزندانشان را به آنان ملحق خواهیم کرد و چیزی از کار[ها]شان را نمیکاهیم. [همواره متوجه باشید که] هر کسی در گرو دستاورد خویش [و کارهایی که انجام داده،] است. [از دیگر نعمت‌های بهشت این است که بهشتیان را] با [هر نوع] میوه و گوشتی که دلخواه آنهاست، مدد [و تقویت] میکنیم.
در آنجا [چنان شاد و سرحالند که] جامی [از نوشیدنی‌های بهشتی را برای شوخی و سرگرمی] از دست هم میربایند [و بر سرش هم‌چشمی میکنند] که در [نوشیدن] آن [جام،] نه یاوه‌گویی است و نه گناه.
و برای [خدمت] آنان پسرانی [ایستاده] هستند که بر گردشان همیگردند. انگار آن‌‌ها مرواریدیاند که [در صدف] نهفته است. و برخیشان رو به برخی کنند [و] از [احوال] هم پرسند. گویند: ما پیشتر در میان خانواده‌ی خود، بیمناک بودیم. پس خدا بر ما منت نهاد و ما را از عذاب داغ [و مرگبار] حفظ کرد. ما از دیرباز او را میخواندیم که او همان نیکوکارِ مهربان است»
[سوره‌ی طور، آیات 17 تا 28]