«وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ * أُوْلَئِک المُقَرَّبُونَ * فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ * ثُلَّةٌ مِّنَ الأَوَّلِینَ * وَقَلِیلٌ مِّنَ الآخِرِینَ * عَلَی سُرُرٍ مَّوْضُونَةٍ * مُتَّکئِینَ عَلَیهَا مُتَقَابِلِینَ * یطُوفُ عَلَیهِمْ وِلْدَانٌ مُّخَلَّدُونَ * بِأَکوَابٍ وَأَبَارِیقَ وَکأْسٍ مِّن مَّعِینٍ * لَا یصَدَّعُونَ عَنْهَا وَلَا ینزِفُونَ * وَفَاکهَةٍ مِّمَّا یتَخَیرُونَ * وَلَحمِ طَیرٍ مِّمَّا یشْتَهُونَ * وَحُورٌ عِینٌ * کأَمْثَالِ اللُّؤْلُؤِ المَکنُونِ * جَزَاءً بِمَا کانُوا یعْمَلُونَ * لَا یسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِیمًا * إِلَّا قِیلًا سَلَامًا سَلَامًا * وَأَصْحَابُ الیمِینِ مَا أَصْحَابُ الیمِینِ * فِی سِدْرٍ مَّخْضُودٍ * وَطَلْحٍ مَّنضُودٍ * وَظِلٍّ مَّمْدُودٍ * وَمَاءٍ مَّسْکوبٍ * وَفَاکهَةٍ کثِیرَةٍ * لَّا مَقْطُوعَةٍ وَلَا مَمْنُوعَةٍ * وَفُرُشٍ مَّرْفُوعَةٍ * إِنَّا أَنشَأْنَاهُنَّ إِنشَاءً * فَجَعَلْنَاهُنَّ أَبْکارًا * عُرُبًا أَتْرَابًا * لِّأَصْحَابِ الیمِینِ * ثُلَّةٌ مِّنَ الأَوَّلِینَ * وَثُلَّةٌ مِّنَ الآخِرِینَ»
«و سبقتگیرندگان [در ایمان و عمل صالح، در رسیدن به نعمت‌های بهشتی] مقدّمند. آنانند همان مقربان [خدایند]. در باغستان‌های پر نعمت [جای دارند]. گروهی [زیاد] از پیشینیان و اندکی از متأخران [هستند]. بر تخت‌هایی جواهرنشان، روبروی یکدیگر، تکیه دادهاند [و از گفتگو و یادآوری خاطرات دنیا، لذت می‌برند]. بر گِردشان پسرانی جاودان [به خدمت] میگَردند؛ با جام‌ها و آبریزها و پیاله[ها]یی از باده‌ی ناب روان. [که] نه از [نوشیدن] آن، دردسر گیرند و نه بیخرد گردند. و میوه از هر چه اختیار کنند. و از گوشت پرنده هر چه بخواهند. و حوران چشمدرشت. مثل لؤلؤ نهان میان صدف [همیشه برای کامجویی‌شان آماده است]. [اینها] پاداشی است برای آنچه میکردند. در آنجا نه بیهودهای میشنوند و نه [سخنی] گناهآلود. سخنی جز سلام و درود نیست. و [حالِ] یاران راست [را بشنو. اگر بپرسی] یاران راست، کدامند؟ [می‌گوییم: کسانی هستند که] در [زیر] درختان کُنار بیخـار و درخت‌های موز که میوهاش خوشه خوشه روی هم چیده است [آرمیده‌اند] و [تا ابد برایشان] سایهای پایدار و آبی ریزان و میوهای فراوان [که] نه بریده [است] و نه ممنوع و هم‌خوابگانی بالا بلند [فراهم است]. ما [به دست قدرت خود،] آنان را پدید آوردهایم، پدید آوردنی. و ایشان را دوشیزه گردانیدهایم. شوی دوستِ همسال. برای یاران راست. که گروهی [زیاد] از پیشینیانند. و گروهی [زیاد] از متأخران»
[سوره‌ی واقعه، آیات 10 تا 40]