«فَأَمَّا مَنْ أُوتِی کتَابَهُ بِیمِینِهِ فَیقُولُ هَاؤُمُ اقْرَؤُوا کتَابِیهْ * إِنِّی ظَنَنتُ أَنِّی مُلَاقٍ حِسَابِیهْ * فَهُوَ فِی عِیشَةٍ رَّاضِیةٍ * فِی جَنَّةٍ عَالِیةٍ * قُطُوفُهَا دَانِیةٌ * کُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِیئًا بِمَا أَسْلَفْتُمْ فِی الأَیامِ الخَالِیةِ»
«اما کسی که کارنامهاش به دست راستش داده شود [با شادمانی فراوان به اهل محشر] گوید: بیایید و کتابم را بخوانید. من یقین داشتم که به حساب خود میرسم. پس [خوشا به حالش که] او در یک زندگی رضایت‌بخش است. در بهشتی برین. [که] میوه‌هایش [برای چیدن و خوردن] در دسترس است. [ندا می‌رسد:] بخورید و بنوشید، گوارایتان باد به [پاداش] آنچه در روزهای گذشته [در دنیا] انجام دادید»
[سوره‌ی حاقه، آیات 19 تا 24]