«یوفُونَ بِالنَّذْرِ وَیخَافُونَ یوْمًا کانَ شَرُّهُ مُسْتَطِیرًا * وَ یطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَی حُبِّهِ مِسْکینًا وَ یتِیمًا وَ أَسِیرًا * إِنَّمَا نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللهِ لَا نُرِیدُ مِنکُمْ جَزَاءً وَ لَا شُکُورًا * إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا یوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِیرًا * فَوَقَاهُمُ اللهُ شَرَّ ذَلِک الیوْمِ وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُورًا * وَ جَزَاهُم بِمَا صَبَرُوا جَنَّةً وَحَرِیرًا * مُتَّکئِینَ فِیهَا عَلَی الأَرَائِک لَا یرَوْنَ فِیهَا شَمْسًا وَلَا زَمْهَرِیرًا * وَ دَانِیةً عَلَیهِمْ ظِلَالُهَا وَ ذُلِّلَتْ قُطُوفُهَا تَذْلِیلًا * وَ یطَافُ عَلَیهِم بِآنِیةٍ مِّن فِضَّةٍ وَ أَکوَابٍ کانَتْ قَوَارِیرَا * قَوَارِیرَ مِن فِضَّةٍ قَدَّرُوهَا تَقْدِیرًا * وَ یسْقَوْنَ فِیهَا کأْسًا کانَ مِزَاجُهَا زَنجَبِیلًا * عَینًا فِیهَا تُسَمَّی سَلْسَبِیلًا * وَ یطُوفُ عَلَیهِمْ وِلْدَانٌ مُّخَلَّدُونَ إِذَا رَأَیتَهُمْ حَسِبْتَهُمْ لُؤْلُؤًا مَّنثُورًا * وَ إِذَا رَأَیتَ ثَمَّ رَأَیتَ نَعِیمًا وَ مُلْکاً کبِیرًا * عَالِیهُمْ ثِیابُ سُندُسٍ خُضْرٌ وَ إِسْتَبْرَقٌ وَ حُلُّوا أَسَاوِرَ مِن فِضَّةٍ وَ سَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا * إِنَّ هَذَا کانَ لَکُمْ جَزَاءً وَ کانَ سَعْیکُم مَّشْکورًا»
«خدا آنان را [که از روز سخت قیامت می‌ترسیدند،] از آسیب آن روز نگاه داشت و شادابی و شادمانی به آنان ارزانی نمود. و به [پاس] آن که صبر کردند، بهشت و پرنیان پاداششان داد. در آن [بهشت] بر تختها[ی خویش] تکیه زنند. در آنجا نه آفتابی بینند و نه سرمایی [نه از گرما آزرده شوند و نه از سرما ناراحت گردند]. و سایه‌ها[ی درختان] به آنان نزدیک است و میوههایش [برای چیدن] رام [و در دسترس]. و ظروف سیمین و جام‌های بلورین در اطراف آنان گردانده میشود. جام‌هایی از نقره که درست به اندازه [و با کمال ظرافت] آن‌‌ها را از کار در آورده [و تراشیده]اند. و در آنجا از جامی که آمیزه‌ی زنجفیل دارد به آنان مینوشانند. از چشمهای در آنجا که سلسبیل نامیده میشود. و بر گرد آنان پسرانی جاودانی میگردند. چون آن[پسر]ها را ببینی، گویی که مرواریدهایی پراکندهاند. و چون بدانجا نگری [سرزمینی از] نعمت و کشوری پهناور میبینی. [بهشتیان را] جامههای ابریشمی سبز و دیبای ستبر در بر است و زیورآلات آنان، دستبندهای نقره‌ای است و پروردگارشان بادهای پاک به آنان مینوشاند. [سپس به آنان ندا می‌رسد:] این [پاداش] برای شماست و کوشش شما مقبول افتاده است»
[سوره‌ی انسان، آیات 7 تا 22]