«وُجُوهٌ یوْمَئِذٍ نَّاعِمَةٌ * لِسَعْیهَا رَاضِیةٌ * فِی جَنَّةٍ عَالِیةٍ * لَّا تَسْمَعُ فِیهَا لَاغِیةً * فِیهَا عَینٌ جَارِیةٌ * فِیهَا سُرُرٌ مَّرْفُوعَةٌ * وَأَکوَابٌ مَّوْضُوعَةٌ * وَنَمَارِقُ مَصْفُوفَةٌ * وَزَرَابِی مَبْثُوثَةٌ»
«در آن روز [قیامت،] چهرههایی شادابند. [چون] از کوشش خود خشنودند. در بهشت بریناند. سخن بیهودهای در آنجا نشنوند. در آن [بهشت برین،] چشمهای روان باشد. تخت‌هایی بلند [با چشم‌اندازی عالی] در آنجاست. و قدح‌هایی نهاده شده و بالش‌هایی پهلوی هم [چیده] و فرش‌هایی [زربفت] گسترده [شده]»
[سوره‌ی غاشیه، آیات 8 تا 16]