قَالَ الصادقُ (علیه‌السلام): «إِنَّ للهِ کرَامَةً فِی عِبَادِهِ المُؤْمِنِینَ فِی کلِّ یوْمِ جُمُعَةٍ فَإِذَا کانَ یوْمُ الجُمُعَةِ بَعَثَ اللهُ إِلَی المُؤْمِنِ مَلَکاً مَعَهُ حُلَّةٌ فَینْتَهِی إِلَی بَابِ الجَنَّةِ فَیقُولُ: اسْتَأْذِنُوا لِی عَلَی فُلَانٍ. فَیقَالُ لَهُ: هَذَا رَسُولُ رَبِّک عَلَی البَابِ. فَیقُولُ لِأَزْوَاجِهِ: أَی شَیءٍ تَرَینَ عَلَی أَحْسَنَ؟ فَیقُلْنَ: یا سَیدَنَا وَ الَّذِی أَبَاحَک الجَنَّةَ مَا رَأَینَا عَلَیک شَیئاً أَحْسَنَ مِنْ هَذَا، بَعَثَ إِلَیک رَبُّک فَیتَّزِرُ بِوَاحِدَةٍ وَ یتَعَطَّفُ بِالأُخْرَی. فَلَا یمُرُّ بِشَیءٍ إِلَّا أَضَاءَ لَهُ حَتَّی ینْتَهِی إِلَی المَوْعِدِ فَإِذَا اجْتَمَعُوا تَجَلَّی لَـهُم الرَّبُّ تَبَارَک وَ تَعَالَی فَإِذَا نَظَرُوا إِلَیهِ خَرُّوا سُجَّداً.
فَیقُولُ: عِبَادِی ارْفَعُوا رُءُوسَکمْ لَیسَ هَذَا یوْمَ سُجُودٍ وَ لَا یوْمَ عِبَادَةٍ قَدْ رَفَعْتُ عَنْکمُ المَئُونَةَ. فَیقُولُونَ: یا رَبِّ وَ أَی شَیءٍ أَفْضَلُ مِمَّا أَعْطَیتَنَا؟! أَعْطَیتَنَا الجَنَّةَ. فَیقُولُ: لَکمْ مِثْلُ مَا فِی أَیدِیکمْ سَبْعِینَ ضِعْفاً!
فَیرْجِعُ المُؤْمِنُ فِی کلِّ جُمُعَةٍ بِسَبْعِینَ ضِعْفاً مِثْلَ مَا فِی یدَیهِ وَ هُوَ قَوْلُهُ «وَ لَدَینا مَزِیدٌ»
قَالَ: فَیمُرُّ المُؤْمِنُ فَلَا یمُرُّ بِشَیءٍ إِلَّا أَضَاءَ لَهُ حَتَّی ینْتَهِی إِلَی أَزْوَاجِهِ فَیقُلْنَ: وَ الَّذِی أَبَاحَنَا الجَنَّةَ یا سَیدَنَا مَا رَأَینَا قَطُّ أَحْسَنَ مِنْک السَّاعَةَ. فَیقُولُ: إِنِّی قَدْ نَظَرْتُ بِنُورِ رَبِّی.
ثُمَّ قَالَ: إِنَّ أَزْوَاجَهُ لَا یغِرْنَ وَ لَا یحِضْنَ وَ لَا یصْلَفْنَ. قَالَ: قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاک إِنِّی أَرَدْتُ أَنْ أَسْأَلَک عَنْ شَیءٍ أَسْتَحْیی مِنْهُ. قَالَ: سَلْ. قُلْتُ: هَلْ فِی الجَنَّةِ غِنَاءٌ؟ قَالَ: إِنَّ فِی الجَنَّةِ شَجَراً یأْمُرُ اللهُ رِیاحَهَا فَتَهُبُّ فَتَضْرِبُ تِلْک الشَّجَرَةُ بِأَصْوَاتٍ لَمْ یسْمَعِ الخَلَائِقُ بِمِثْلِهَا حُسْناً. ثُمَّ قَالَ: هَذَا عِوَضٌ لِمَنْ تَرَک السَّمَاعَ فِی الدُّنْیا مِنْ مَخَافَةِ اللهِ. قَالَ: قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاک زِدْنِی. فَقَالَ: إِنَّ اللهَ خَلَقَ جَنَّةً بِیدِهِ وَ لَمْ تَرَهَا عَینٌ وَ لَمْ یطَّلِعْ مَخْلُوقٌ یفْتَحُهَا الرَّبُّ کُلَّ صَبَاحٍ فَیقُولُ: «ازْدَادِی رِیحاً، ازْدَادِی طِیباً» وَ هُوَ قَوْلُ اللهِ: «فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ ما أُخْفِی لَـهُم مِنْ قُرَّةِ أَعْینٍ جَزاءً بِما کانُوا یعْمَلُون»
امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: خدا در هر روز جمعه برای مؤمنین کرامتی [ویژه] دارد. چون روز جمعه می‌شود خدا فرشته‌ای که به همراهش لباسی از لباس‌های بهشتی است به سوی مؤمن می‌فرستد تا به درِ بهشت برسد. پس آن فرشته می‌گوید: به من اجازه بدهید تا بر او وارد شوم. به بهشتی می‌گویند: فرستاده‌ی پروردگارت بر در ایستاده است. بهشتی به همسرانش می‌گوید: چه چیزی بر من بهتر است؟ همسران آن مؤمن می‌گویند: ای آقای ما، قسم به کسی که بهشت را بر تو مباح کرد، بهتر از این نمی‌شود که پروردگارت برایت قاصد و هدیه فرستاده است. [پس آن هدیه را قبول می‌کند و] قسمتی از آن [لباس بهشتی] را شلوار و قسمتی را [مانند پیراهن] می‌پوشد. پس به چیزی نمی‌گذرد مگر آن که برایش روشن می‌شود تا به جایگاه می‌رسد. چون همه جمع شوند، پروردگار تبارک و تعالی بر آن‌‌ها تجلی می‌فرماید. چون به [آن تجلی ویژه‌ی] او نظر می‌کنند جملگی به سجده می‌افتند. خدای متعـال نـدا می‌دهد: ای بندگان من! سرهایتان را بلند کنید. امروز روز سجده و عبادت نیست. زحمت عبادت را از شما برداشته‌ام.
می گویند: پروردگارا چه چیزی با فضیلت‌تر از آنچه به ما عطا کرده‌ای؟! بهشت را به ما داده‌ای. [خدای متعال] می‌فرماید: هفتاد برابر آنچه تا کنـون داده‌ام را [اینک به خاطر شکری که کردید] عطا می‌کنم. به همین دلیل مؤمن در هر جمعه با هفتاد برابر آنچه داشته [از ملاقات تجلی خاص حضرت پروردگار] بر می‌گردد. و این [تفسیر] سخن خدا [در قرآن] است که می‌فرماید: و در نزد ما، بیشتر از آن هم موجود است.
سپس فرمودند: مؤمن به هیچ چیزی عبور نمی‌کند مگر اینکه برایش روشن می‌شود تا اینکه به نزد همسرانش بر می‌گردد. به او می‌گویند: آقای ما، به آن کسی که بهشت را برای ما مباح کرد قسم می‌خوریم که هرگز تو را به حالی بهتر از اکنون ندیده‌ایم. مؤمن می‌گوید: من به نور پروردگارم نظر کرده‌ام.
سپس حضرت فرمودند: زنان بهشتی [پیـرو] ضعیـف نمی‌گردند و حیـض نمی‌شوند و لاف نمی‌زنند و چاپلوسی و خودستایی نمی‌کنند.
عرض کردم: فدایت شوم می‌خواهم چیزی از شما بپرسم ولی خجالت می‌کشم. فرمودند: بپرس
عرض کردم: آیا در بهشت، موسیقی هم هست؟
فرمودند: [آری،] در بهشت، درختـی وجود دارد که خدای متعال باد را امر می‌کند تا [بر آن درخت،] بوزد. پس آن درخت [به واسطه‌ی وزش آن باد،] صداهایی تولید می‌کند که هیچکس به خوبی آن را نشنیده است.
سپس فرمودند: این [شنیدن نغمه‌ها و موسیقی‌های بهشتی] پاداش کسی است که موسیقی را در دنیا به خاطر ترس از خدا ترک کرده باشد.
عرض کردم: جانم فدایتان باد، بیشتر بفرمایید.
فرمودند: بهشت را خدای تعالی به دست [قدرت] خویش ساخته و هیچ چشمی آن را ندیده است و به هیچ مخلوقی بر آن مطلع نشده است. پروردگار، هر صبح آن را می‌گشاید و می‌فرماید: خوشبوتر باش. این [تفسیر] سخن خدای بزرگ است که: هیچکس نمی‌داند چه چشم‌روشنی‌ای، به پاداش آنچه انجام می‌داده‌اند، برای آن‌‌ها پنهان شده است.
[تفسیر قمی، جلد 2، صفحه‌ی 170؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 127]