قَالَ عَلِی بْنِ الحُسَینِ (علیه‌السلام): «إِذَا صَارَ أَهْلُ الجَنَّةِ فِی الجَنَّةِ وَ دَخَلَ وَلِی اللهِ إِلَی جِنَانِهِ وَ مَسَاکنِهِ وَ اتَّکأَ کلُّ مُؤْمِنٍ مِنْهُمْ عَلَی أَرِیکتِهِ حَفَّتْهُ خُدَّامُهُ وَ تَهَدَّلَتْ عَلَیهِ الثِّمَارُ وَ تَفَجَّرَتْ حَوْلَهُ العُیونُ وَ جَرَتْ مِنْ تَحْتِهِ الأَنْهَارُ وَ بَسَطَتْ لَهُ الزَّرَابِی وَ صُفِّفَتْ لَهُ النَّمَارِقُ وَ أَتَتْهُ الخُدَّامُ بِمَا شَاءَتْ شَهْوَتُهُ مِنْ قَبْلِ أَنْ یسْأَلَهُمْ ذَلِک قَالَ وَ یخْرُجُ عَلَیهِمُ الحُورُ العِینُ مِنَ الجِنَانِ فَیمْکثُونَ بِذَلِک مَا شَاءَ اللهُ.
ثُمَّ إِنَّ الجَبَّارَ یشْرِفُ عَلَیهِمْ فَیقُولُ لَهُمْ: أَوْلِیائِی وَ أَهْلَ طَاعَتِی وَ سُکانَ جَنَّتِی فِی جِوَارِی أَلَا هَلْ أُنَبِّئُکمْ بِخَیرٍ مِمَّا أَنْتُمْ فِیهِ؟
فَیقُولُونَ: رَبَّنَا وَ أَی شَیءٍ خَیرٌ مِمَّا نَحْنُ فِیهِ؟! نَحْنُ فِیمَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُنَا وَ لَذَّتْ أَعْینُنَا مِنَ النِّعَمِ فِی جِوَارِ الکرِیمِ. قَالَ: فَیعُودُ عَلَیهِمْ بِالقَوْلِ. فَیقُولُونَ: رَبَّنَا نَعَمْ فَأْتِنَا بِخَیرٍ مِمَّا نَحْنُ فِیهِ.
فَیقُولُ لَـهُم تَبَارَک وَ تَعَالَی: رِضَای عَنْکمْ وَ مَحَبَّتِی لَکمْ خَیرٌ وَ أَعْظَمُ مِمَّا أَنْتُمْ فِیهِ. قَالَ: فَیقُولُونَ نَعَمْ یا رَبَّنَا رِضَاک عَنَّا وَ مَحَبَّتُک لَنَا خَیرٌ لَنَا وَ أَطْیبُ لِأَنْفُسِنَا.
ثُمَّ قَرَأَ عَلِی بْنُ الحُسَینِ (علیه‌السلام)هَذِهِ الآیةَ «وَعَدَ اللهُ المُؤْمِنِینَ وَ المُؤْمِناتِ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الأَنْهارُ خالِدِینَ فِیها وَ مَساکنَ طَیبَةً فِی جَنَّاتِ عَدْنٍ وَ رِضْوانٌ مِنَ اللهِ أَکبَرُ ذلِک هُوَ الفَوْزُ العَظِیمُ»
امام سجاد (علیه‌السلام) فرمودند: «وقتی اهل بهشت [از حساب و کتاب فارغ شده و] بهشتی شوند و دوست خدا در باغ‌ها و منزلگاه‌های خود داخل شود، هر مؤمنی بر تخت [مخصوصش] تکیه می‌زند. [در این حال] خدمتکاران، او را دوره می‌کنند. [انواع] میوه‌ها برایش آویزان می‌شود و از اطرافـش چشمه‌ها می‌جوشد و از زیر [تختش] جویبارها جاری می‌شود و فرش‌هایی [زربفت] برایش گسترده می‌گردد و بالش‌هایی برایش در پهلوی هم صف کشیده [و چیده می‌شود] و خدمتکاران آنچه را بخواهد [و هوس کند] قبل از این که چیزی بگوید [و خواسته‌اش را بیان نماید] برایش فراهم می‌کنند.
سپس حضرت فرمودند: حور العین بر آن‌‌ها از [اندرون] بهشت خارج می‌شود [مؤمنان بهشتی، حور را در بر می‌کشند] و [بر لذت بردن از حور العین] درنگ می‌کنند آنقدر که خدا بخواهد [یعنی به اندازه‌ای که فقط خدا می‌داند، از همنشینی و همبستری با حور العین، لذت می‌برند].
سپس خدای جبار بر بهشتیان ندا می‌دهد: «ای دوستان من و اهل اطاعتم و ای ساکنان بهشت در همسایگی ام، آیا به بهتر از آنچه در آن هستید، شما را خبر دهم؟» بهشتیان می‌گویند: پروردگارا دگر چه چیزی بهتر از آنچه ما اکنون در آن هستیم می‌تواند باشد؟! ما در خواهش‌های خویش و لذت بردن از آنچه چشمانمان از نعمت‌ها در همسایگی خدای کریم می‌بیند، قرار داریم [و غرق نعمت هستیم. خدای تعالی] باز پرسش خود را تکرار می‌کند. آنان می‌گویند: بله، ما را آنچه بهتر [از این نعمت‌هایی که اکنون در آن هستیم] می‌باشد، عطا فرما.
خدای تبارک و تعالی به آن‌‌ها می‌فرماید: «رضایت من از شما و محبتم برای شما بهتر و بزرگتر از [تمام این نعمت‌ها] و آنچه در آن هستید، می‌باشد. بهشتیان می‌گویند: آری [البته چنین است و] رضای تو از ما و محبت تو برای ما [از هر نعمتی] بهتر است و موجب آرامش جان‌های ماست.
سپس حضرت سجاد (علیه‌السلام) این آیه‌ی شریفه را تلاوت فرمودند: «خداوند به مردان و زنان با ایمان، باغ‌هایی وعده داده است که از زیر [درختان] آن نهرها جاری است. در آن جاودانه خواهند بود، و [نیز] سراهایی پاکیزه در بهشت‌های جاودان [به آنان وعده داده است] و خشنودی خدا بزرگتر است. این است همان کامیابی بزرگ»
[تفسیر عیاشی، جلد 2، صفحه‌ی 96؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 141]