قال إمام العسکری (علیه‌السلام) [فی تفسیر المنسوب الیه]: «إِنَّ فِی الجَنَّةِ طُیوراً کالبَخَاتِی عَلَیهَا مِنْ أَنْوَاعِ المَوَاشِی تَصِیرُ مَا بَینَ سَمَاءِ الجَنَّةِ وَ أَرْضِهَا فَإِذَا تَمَنَّی مُؤْمِنٌ مُحِبٌّ لِلنَّبِی وَ آلِهِ (علیهم‌السلام) الأَکلَ مِنْ شَیءٍ مِنْهَا وَقَعَ ذَلِک بِعَینِهِ بَینَ یدَیهِ فَتَنَاثَرَ رِیشُهُ وَ انْشَوَی وَ انْطَبَخَ فَأَکلَ مِنْ جَانِبٍ مِنْهُ قَدِیداً وَ مِنْ جَانِبٍ مِنْهُ مَشْوِیاً بِلَا نَارٍ فَإِذَا قَضَی شَهْوَتَهُ وَ نَهْمَتَهُ قَالَ: الحَمْدُ للهِ رَبِّ العالَمِینَ. عَادَتْ کمَا کانَتْ فَطَارَتْ فِی الهَوَاءِ وَ فَخَرَتْ عَلَی سَائِرِ طُیورِ الجَنَّةِ تَقُولُ: مَنْ مِثْلِی وَ قَدْ أَکلَ مِنِّی وَلِی اللهِ عَنْ أَمْرِ اللهِ»
در تفسیر منسوب به امام حسن عسکری (علیه‌السلام) آمده است: «بهشت را پرندگانی است به مانند [و اندازه‌ی] شتر که به رنگ‌های مختلف [یا رنگارنگ] هستند. بین زمین و آسمان بهشت می‌پرند. اگر مؤمنی که دوستدار پیامبر و خاندان [طاهرینـ]ـشان [علیهم السلام] است، هوس کند که [قسمتی از] آن‌ها را بخورد، [بلافاصله] در جلو چشمش می‌افتد و پرهایش می‌ریزد و بریان شده و پخته می‌گردد. پس [آن مؤمن بهشتی که هوس گوشت این پرنده کرده] از یک طرف [آن پرنده] گوشت خشک شده و از طرف دیگر، گوشت بریان می‌خورد بدون اینکه آتشی در کار باشد. وقتی خواسته‌اش برآورده [و هوسش برطرف] شد، می‌گوید: سپاس خدای را که پروردگار عالمیان است.
[سپس آن پرنده به حال اولش] بر می‌گردد و در آسمان [بهشت] به پرواز در می‌آید و بر سایر پرندگان بهشتی مباهات می‌کند و می‌گوید: مانند من [در خوشی و خوشبختی] کیست که دوست خدا به امر [و اجازه‌ی] خدا از گوشت من خورد».
[تفسیر امام عسکری (علیه‌السلام)، صفحه‌ی 440؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 141 و جلد 17، صفحه‌ی 248]