قَالَ الإِمَامُ (علیه‌السلام) فِی حَدِیثٍ طَوِیلٍ یذْکرُ فِیهِ مُعْجِزَاتِ النَّبِی (صلّی الله علیه و آله و سلّم) وَ أَنَّ ابْنَ أُبَی سَمَّ طَعَاماً وَ دَعَا النَّبِی (صلّی الله علیه و آله و سلّم) وَ أَصْحَابَهُ لِیقْتُلَهُمْ فَدَفَعَ اللهُ عَنْهُمْ غَائِلَةَ السَّمِّ وَ وَسَّعَ عَلَیهِمُ البَیتَ وَ بَارَک لَـهُم فِی الطَّعَامِ. فَقَالَ: قَالَ رَسولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم): «إِنِّی إِذَا تَذَکرْتُ ذَلِک البَیتَ کیفَ وَسِعَهُ اللهُ بَعْدَ ضِیقِهِ وَ فِی ذَلِک الطَّعَامِ بَعْدَ قِلَّتِهِ وَ فِی ذَلِک السَّمِّ کیفَ أَزَالَ اللهُ تَعَالَی غَائِلَتَهُ أَذْکرُ مَا یزِیدُ اللهُ تَعَالَی فِی مَنَازِلِ شِیعَتِنَا وَ خَیرَاتِهِمْ فِی جَنَّاتِ عَدْنٍ فِی الفِرْدَوْسِ. إِنَّ مِنْ شِیعَتِنَا لَمَنْ یهَبُ اللهُ لَهُ فِی الجِنَانِ مِنَ الدَّرَجَاتِ وَ المَنَازِلِ وَ الخَیرَاتِ مَا لَا یکونُ الدُّنْیا وَ خَیرَاتُهَا فِی جَنْبِهَا إِلَّا کالرَّمْلِ فِی البَادِیةِ الفَضْفَاضَةِ فَمَا هُوَ إِلَّا أَنْ یرَی أَخاً لَهُ مُؤْمِناً فَقِیراً فَیتَوَاضَعُ لَهُ وَ یکرِمُهُ وَ یعِینُهُ وَ یمُونُهُ وَ یصُونُهُ عَنْ بَذْلِ وَجْهِهِ لَهُ حَتَّی یرَی المَلَائِکةَ المُوَکلِینَ بِتِلْک المَنَازِلِ وَ القُصُورِ وَ قَدْ تَضَاعَفَتْ حَتَّی صَارَتْ فِی الزِّیادَةِ کمَا کانَ هَذَا الزَّائِدُ فِی هَذَا البَیتِ الصَّغِیرِ الَّذِی رَأَیتُمُوهُ فِیمَا صَارَ إِلَیهِ مِنْ کبَرِهِ وَ عِظَمِهِ وَ سَعَتِهِ. فَتَقُولُ المَلَائِکةُ: یا رَبَّنَا لَا طَاقَةَ لَنَا بِالخِدْمَةِ فِی هَذِهِ المَنَازِلِ فَأَمْدِدْنَا بِمَلَائِکةٍ یعَاوِنُونَنَا. فَیقُولُ اللهُ: مَا کنْتُ لِأَحْمِلَکمْ مَا لَا تُطِیقُونَ؛ فَکمْ تُرِیدُونَ مَدَداً؟ فَیقُولُونَ: الفَ ضِعْفِنَا وَ فِیهِمْ مِنَ المُؤْمِنِینَ مَنْ تَقُولُ المَلَائِکةُ: نَسْتَزِیدُ مَدَداً الفَ الفِ ضِعْفِنَا وَ أَکثَرَ مِنْ ذَلِک عَلَی قَدْرِ قُوَّةِ إِیمَانِ صَاحِبِهِمْ وَ زِیادَةِ إِحْسَانِهِ إِلَی أَخِیهِ المُؤْمِنِ. فَیمْدِدُهُمُ اللهُ بِتِلْک الأَمْلَاک وَ کلَّمَا لَقِی هَذَا المُؤْمِنُ أَخَاهُ فَبَرَّهُ زَادَ اللهُ فِی مَمَالِکهِ وَ فِی خَدَمِهِ فِی الجَنَّةِ کذَلِک»
در حدیثی منسوب به امام حسن عسکری (علیه‌السلام) که درباره‌ی معجزات رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): بیان فرموده‌اند، آمده است که عبد الله بن اُبی (= سرکرده‌ی منافقان مدینه) غذایی درست کرد و آن را به زهری آلوده نمود و رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): و اصحابشان را دعوت کرد تا همه را به قتل برساند. خدای متعال ضرر آن زهر را بر طرف نمود و خانه[ی تنگ عبد الله بن اُبی] را وسیع ساخت و در آن غذا[یی که هم کم بود و هم مسموم] برکت داد [چنان که همه‌ی اصحاب خوردند و سیر شدند].
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): فرمودند: «وقتی به یاد می‌آورم آن خانه[ی کوچک] را که چگونه خداوند در آن وسعت داد بعد از تنگ بودنش و آن غذا را [که چگونه زیاد کرد و برکت داد] بعد از کم بودنش و آن سم را که چگونه خدای تعالی اثرش را بر طرف نمود؛ به یاد منزل‌های شیعیان و خیراتشان در بهشت عدن در فردوس می‌افتم. خداوند متعال، برخی از شیعیان ما را آنقدر درجات و منازل و خوبی‌ها در بهشت بخشیده که تمام دنیا و خوبی‌های آن در مقابلش به قدر سنگریزه‌ای در مقابل بیابان وسیع است. [این بخشش عظیم الهی به این دلیل است که او] برادر مؤمن فقیرش را دیده و برایش تواضع کرده و او را اکرام نموده و یاری‌اش کرده و جلو ریختن آبرویش را گرفته است. تا اینکـه ملائکه‌ی موکل بر آن منازل و قصرها را می‌بیند و [همواره] افزایش می‌یابد تا اینکه زیاد [و زیادتر] می‌گردد؛ همچنان که دیدید این خانه‌ی کوچک چگونه بزرگ و وسیع شد. ملائـکه می‌گویند: پروردگارا ما نمی‌توانیم به خدمت در این منزل‌ها[ی بسیار توسعه یافته و کارهای آن] برسیم. ما را به [واسطه‌ی حضور] ملائکه‌ی دیگر یاری نما. خدا می‌فرماید: من نمی‌خواهم آنچه طاقت ندارید را بر شما تحمیل کنم. چقدر کمک می‌خواهید؟ می‌گویند: هزار برابر! و در بین مؤمنین، افرادی هستند که ملائکه‌ی خدمتکارشان تقاضای هزار هزار (= یک میلیون) برابر شدن خدمتکاران و حتی بیشتر دارند! [این تعداد خدمتکار کمکی] به قدر قدرت ایمان صاحبشان و زیادی احسانش به برادر[ان] مؤمن می‌باشد. خدا نیز [آن خدمتکاران] را به [همان تعدادی که خواسته بودند] کمک می‌کند [و نیروی کمکی برایشان می‌فرستد]. هر وقت مؤمنی برادرش را ببیند و به او نیکی نماید، خداوند به مملکت‌‌ها و خدمتکارانش در بهشت [به همین صورتی که ذکر شد] می‌افزاید».
[تفسیر امام عسکری (علیه‌السلام)، صفحه‌ی 199؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 147]