قَالَ رَجُلٌ لِرَسُولِ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم): یا أَبَا القَاسِمِ أَ تَزْعُمُ أَنَّ أَهْلَ الجَنَّةِ یأْکلُونَ وَ یشْرَبُونَ؟! قَالَ (صلّی الله علیه و آله و سلّم): «نَعَمْ وَ الَّذِی نَفْسِی بِیدِهِ إِنَّ أَحَدَهُمْ لَیعْطَی قُوَّةَ مِائَةِ رَجُلٍ فِی الأَکلِ وَ الشُّرْبِ» قَالَ: فَإِنَّ الَّذِی یأْکلُ تَکونُ لَهُ الحَاجَةُ وَ الجَنَّةُ طَیبٌ لَا خُبْثَ فِیهَا! قَالَ (صلّی الله علیه و آله و سلّم): «عَرَقٌ یفِیضُ مِنْ أَحَدِهِمْ کرَشْحِ المِسْک فَیضْمُرُ بَطْنُهُ»
مردی به رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): عرض کرد: ای ابوالقاسم، آیا گمان می‌کنی که اهل بهشت می‌خورند و می‌آشامند؟! حضرت فرمودند: آری، قسم به کسی که جانم در دست [قدرت] اوست به هر یک از شما، قدرت صد مرد در خوردن و آشامیدن داده می‌شود.
[آن مرد] گفت: کسی که می‌خورد، نیازمند قضای حاجت (= مستراح رفتن) می‌باشد و بهشت، پاکیزه است و [اینگونه] آلودگی[ها] در آن نیست.
حضرت فرمودند: [قضای حاجت] به صورت عرقی است که از هر کدامتان ترشّح می‌شود مانند ترشّح مشک. [همین ترشح] موجب کوچک شدن [و تخلیه‌ی فضولات] شکم می‌شود».
[بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 149؛ سنن دارمی، جلد 2، صفحه‌ی 791؛ مسند ابن حنبل، جلد 7، صفحه‌ی 84؛ معجم کبیر، جلد 5، صفحه‌ی 178؛ کنز العمال، متقی هندی، جلد 14، صفحه‌ی 468]