قَالَ الصادقُ (علیه‌السلام): «إِنَّ فِی الجَنَّةِ نَهَراً حَافَتَاهُ حُورٌ نَابِتَاتٌ فَإِذَا مَرَّ المُؤْمِنُ بِإِحْدَاهُنَّ فَأَعْجَبَتْهُ اقْتَلَعَهَا فَأَنْبَتَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ مَکانَهَا»
امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: «در بهشت جویباری است که بر ساحل آن حوریه روییده است. هرگاه مؤمن بر یکی از این [حوریه]ها[ی روییده بر لبه‌ی آن جویبار] بگذرد و از او خوشش بیاید، او را [برای خودش] جدا می‌کند [و می‌چیند] پس [بلافاصله] خدای عز و جل بر جای آن [حوریه‌ی جدا شده]، دیگری [مانند او] می‌رویاند».
[کافی، محدث کلینی، جلد 8، صفحه‌ی 231؛ تفسیر قمی، جلد 2، صفحه‌ی 82؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 162]