قَالَ أَمِیرُ المؤمنین (علیه‌السلام): «فَلَوْ رَمَیتَ بِبَصَرِ قَلْبِک نَحْوَ مَا یوصَفُ لَک مِنْهَا لَعَزَفَتْ نَفْسُک عَنْ بَدَائِعِ مَا أُخْرِجَ إِلَی الدُّنْیا مِنْ شَهَوَاتِهَا وَ لَذَّاتِهَا وَ زَخَارِفِ مَنَاظِرِهَا وَ لَذَهِلَتْ بِالفِکرِ فِی اصْطِفَاقِ أَشْجَارٍ غُیبَتْ عُرُوقُهَا فِی کثْبَانِ المِسْک عَلَی سَوَاحِلِ أَنْهَارِهَا وَ فِی تَعْلِیقِ کبَائِسِ اللُّؤْلُؤِ الرَّطْبِ فِی عَسَالِیجِهَا وَ أَفْنَانِهَا وَ طُلُوعُ تِلْک الثِّمَارِ مُخْتَلِفَةٌ فِی غُلُفِ أَکمَامِهَا تُجْنَی مِنْ غَیرِ تَکلُّفٍ فَتَأْتِی عَلَی مُنْیةِ مُجْتَنِیهَا وَ یطَافُ عَلَی نُزَّالِهَا فِی أَفْنِیةِ قُصُورِهَا بِالأَعْسَالِ المُصَفَّقَةِ وَ الخُمُورِ المُرَوَّقَةِ قَوْمٌ لَمْ تَزَلِ الکرَامَةُ تَتَمَادَی بِهِمْ حَتَّی حَلُّوا دَارَ القَرَارِ وَ أَمِنُوا نُقْلَةَ الأَسْفَارِ فَلَوْ شَغَلْتَ قَلْبَک أَیهَا المُسْتَمِعُ بِالوُصُولِ إِلَی مَا یَهْجُمُ عَلَیک مِنْ تِلْک المَنَاظِرِ المُونِقَةِ لَزَهِقَتْ نَفْسُک شَوْقاً إِلَیهَا وَ لَتَحَمَّلْتَ مِنْ مَجْلِسِی هَذَا إِلَی مُجَاوَرَةِ أَهْلِ القُبُورِ اسْتِعْجَالًا بِهَا جَعَلَنَا اللهُ وَ إِیاکمْ مِمَّنْ سَعَی بِقَلْبِهِ إِلَی مَنَازِلِ الأَبْرَارِ بِرَحْمَتِهِ»
امیر المؤمنین (علیه‌السلام) فرمودند: «اگر با چشم دل به آنچه که از بهشت برای تو وصف کردهاند بنگری، از آنچه در دنیاست دل میکنی، هر چند شگفتیآور و زیبا باشد، و از خواهشهای نفسانی و خوشیهای زندگانی و منظرههای آراسته و زیبای آن کناره میگیری، و اگر فکرت را به درختان بهشتی مشغول داری که شاخههایشان همواره به هم میخورند، و ریشههای آن در تودههای مشک پنهان، و در ساحل جویباران بهشت قرار گرفته آبیاری میگردند، و خوشههایی از لؤلؤ آبدار به شاخههای کوچک و بزرگ درختان آویخته، و میوههای گوناگونی که از درون غلافها و پوششها سر بیرون کردهاند، سرگردان و حیرت زده میگردی؛ شاخههای پر میوه‌ی بهشت که بدون زحمتی خم شده، در دسترس قرار گیرند، تا چیننده‌ی آن هر گاه که خواهد بچیند، مهمانداران بهشت گرد ساکنان آن و پیرامون کاخهایشان در گردشند و آنان را با عسل‌های پاکیزه و شرابهای گوارا پذیرایی کنند.
آنها کسانی هستند که همواره از کرامت الهی بهرهمندند تا آنگاه که در سرای ثابت خویش فرود آیند و از نقل و انتقال سفرها آسوده گردند. ای شنونده! اگر دل خود را به منظرههای زیبایی که در بهشت به آن میرسی مشغول داری، روح تو با اشتیاق فراوان به آن سامان پرواز خواهد کرد، و از این مجلسِ من، با شتاب به همسایگی اهل قبور خواهی شتافت. خداوند با لطف خود، من و شما را از کسانی قرار دهد که با دل و جان برای رسیدن به جایگاه نیکان تلاش میکنند».
[نهج البلاغه، صبحی صالح، خطبه‌ی 165؛ تنبیه الخواطر، جلد 1، صفحه‌ی 68؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، جلد 9، صفحه‌ی 278؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 162]