قَالَ النَّبِی (صلّی الله علیه و آله و سلّم): «طُوبَی شَجَرَةٌ فِی الجَنَّةِ غَرَسَهَا اللهُ بِیدِهِ وَ نَفَخَ فِیهِ مِنْ رُوحِهِ تُنْبِتُ الحُلِی وَ الحُلَلَ وَ الثِّمَارَ مُتَدَلِّیةً عَلَی أَفْوَاهِ أَهْلِ الجَنَّةِ وَ إِنَّ أَغْصَانَهَا لَتُرَی مِنْ وَرَاءِ سُورِ الجَنَّةِ فِی مَنْزِلِ عَلِی بْنِ أَبِی طَالِبٍ (علیه‌السلام) لَمْ یحْرَمْهَا وَلِیهُ وَ لَنْ ینَالَهَا عَدُوُّهُ»
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): فرمودند: «طوبی درختی است در بهشت که خداوند متعال آن را به دست خود کاشته و از روحش در آن دمیده است. زیورآلات و حلّه‌ها می‌رویاند. و میوه‌ها[ی آن از شدّت نزدیک بودن، گویا] بر دهان اهل بهشت آویخته است. شاخه‌هایش از پشت دیوار بهشت در منزل علی بن ابیطالب (علیه‌السلام) دیده می‌شـود. دوسـت او [یعنی دوست امیرالمؤمنین (علیه‌السلام)] از [میوه‌های] آن [درخت] محروم نیست و دشمن او [یعنی دشمن امیرالمؤمنین (علیه‌السلام)] بدان [میوه‌ها و زیورآلات درخت طوبی] نخواهد رسید».
[بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 174 به نقل از: تفسیر فرات بن ابراهیم کوفی]