قَالَ بَشِیرٍ الدَّهَّانِ: قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ (علیه‌السلام): جُعِلْتُ فِدَاک أَی الفُصُوصِ أُرْکبُهُ عَلَی خَاتَمِی؟ قَالَ: «یا بَشِیرُ أَینَ أَنْتَ عَنِ العَقِیقِ الأَحْمَرِ وَ العَقِیقِ الأَصْفَرِ وَ العَقِیقِ الأَبْیضِ فَإِنَّهَا ثَلَاثَةُ جِبَالٍ فِی الجَنَّةِ فَأَمَّا الأَحْمَرُ فَمُطِلٌّ عَلَی دَارِ رَسُولِ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم) وَ أَمَّا الأَصْفَرُ فَمُطِلٌّ عَلَی دَارِ فَاطِمَةَ صَلَوَاتُ الله عَلَیهَا وَ أَمَّا الأَبْیضُ فَمُطِلٌّ عَلَی دَارِ أَمِیرِ المؤمنین (علیه‌السلام) وَ الدُّورُ کلُّهَا وَاحِدَةٌ یخْرُجُ مِنْهَا ثَلَاثَةُ أَنْهَارٍ مِنْ تَحْتِ کلِّ جَبَلٍ نَهَرٌ أَشَدُّ بَرْداً مِنَ الثَّلْجِ وَ أَحْلَی مِنَ العَسَلِ وَ أَشَدُّ بَیاضاً مِنَ الدُّرِّ لَا یشْرَبُ مِنْهَا إِلَّا مُحَمَّدٌ وَ آلُهُ وَ شِیعَتُهُمْ وَ مَصَبُّهَا کلِّهَا وَاحِدٌ وَ مَجْرَاهَا مِنَ الکوْثَرِ وَ إِنَّ هَذِهِ الثَّلَاثَةَ جِبَالٌ تُسَبِّحُ اللهَ وَ تُقَدِّسُهُ وَ تُمَجِّدُهُ وَ تَسْتَغْفِرُ لِمُحِبِّی آلِ مُحَمَّدٍ»
راوی می‌گوید: به امام باقر (علیه‌السلام) عرض کردم: چه نگینی بر انگشترم قرار دهم؟ فرمودند: عقیق سرخ و عقیق زرد و عقیق سفید. [به این دلیل که] اینها سه کوه در بهشت هستند.
اما [کوه یاقوت] سرخ، مشرف بر خانه‌ی رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): است و اما [کوه یاقوت] زرد، مشرف بر خانه‌ی فاطمه (سلام‌الله‌علیها) است و اما [کوه یاقوت] سفید، مشرف بر خانه‌ی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است و [البته در اصل،] همه[ی این سه خانه‌ای که نام برده شد] یکی است [و به نحوی به هم راه دارد]. از این [سه خانه] سه جویبار جاری می‌شود [یعنی] از زیر هر کوه [یاقوت] یک جویبار که از برف، سردتر و از عسل، شیرین‌تر و از درّ، سفیدتر است.
جز محمد و آل او و شیعیان ایشان از آن [جویبارها] نمی‌نوشند. [هر سه جویبار] به یک جا می‌ریزند و مجرایشان از کوثر است. [از دیگر خواص این سه کوه یاقوت این است که] این سه کوه، تسبیح و تقدیس و تمجید خدای متعال می‌کنند و برای دوستداران آل محمد: استغفار می‌نمایند».
[امالی، شیخ طوسی، صفحه‌ی 38؛ بشارة المصطفى، صفحه‌ی 63؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 187 و جلد 37، صفحه‌ی 42]